مشاعره

خوب بزا ببینیم چند نفر از بچه های گل لاکپشتی اهل مشاعره و شعر هستن
با هر نوع شعری که دوس دارین مشاعره رو ادامه بدین (پاپ ,حافظ,رودکی و...........) فقط اخرش بگین از کیه

[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]

یا رب این شمع دل افروز ز کاشانه ی جان ما سوخت بپرسید که جانانه ی کیست.(حافظ)

تا چند کشم غصه هر ناکس را
وز خست خود خاک شوم هر کس را
کارم به دعا چو برنمی‌آید راست
دادم سه طلاق این فلک اطلس را

ابوسعید ابوالخیر » رباعیات

اي دل شباب رفت و نچيدي گلي ز عيش
پيرانه سر مكن هنري ننگ و نام را
(حافظ)

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا
بیوفا حالا که من افتاده ام از پا چرا
شهریار

آفتاب زرد و غمگين، پله های رو به پايين
سقف های سرد و سنگين، آسمانهای اجاری
با نگاهی سر شکسته، چشمهايی پينه بسته
خسته از درهای بسته، خسته از چشم انتظاری
"قیصر امین پور"

یا رب این آتش که بر جان من است

سردکن زان سان که کردی بر خلیل
(حافظ)

لاله و گل زخمی خمیازه اند عیش این گلشن خماری بیش نیست

تو را که هر چه مراد است در جهان داری
چه غم ز حال ضعیفان ناتوان داری (حافظ)

يک سهم به مثنوی مولانا
دو سهم به " نی " بدهيد
و مي بخشم به پرندگان
رنگها ، کاشی ها ، گنبدها
به يوزپلنگانی که با من دويده اند
غار و قنديل های آهک و تنهایی
و بوی باغچه را
به فصل هايی که مي آيند
بعد از من

"بيژن نجدی"

نمیدانم چه میخواهم بگویم ****** زبانم در دهان باز بسته ست
هوشنگ ابتهاج

تن بیشه پر از مهتابه امشب ، پلنگ کوه ها در خوابه امشب
غروبه راه دوره ، وقت تنگه ، زمین و آسمون خونابه رنگه
بیابان مست زنگ کاروانهاست ، عزیزانم چه هنگام درنگه
ز داغ لاله ها خونه دل من ، گلستون شهیدونه دل من
نداره ره به آبادی رفیقون ، بیابون در بیابونه دل من


مطمئن نیستم از کیه. فکر میکنم سیاوش کسرایی باشه.

نیابد محفلم گرمی نه از شمعی نه از جمعی
ندارم خاطرم الفت نه با مهری نه با ماهی
بدیدار اجل باشد اگر شادی کنم روزی
به بخت واژگون باشد اگر خندان شوم گاهی

"رهی معیری"

یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم
پر گشودیم و در آن خلوت دل خواسته گشتیم
ساعتی بر لب آن جوی نشستیم
تو ، همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من ، همه محو نگاهت

تو به سنگ زدی من رميدم نه گسستم
باز گفتم كه تو صيادی و من آهوی دشتم
تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم
حذر از عشق ندانم
سفر از پيش تو هرگز نتوانم نتوانم ..

فریدون مشیری

رونیا جون شعر کوچه فریدون مشیری بود.

من آن ابرم که می آیم ز دریا
روانم در به در صحرا به صحرا
نشان کشتزار تشنه ای کو؟ که بارانم که بارانم سراپا
پرستوی فراری از بهارم ، یک امشب میهمان این دیارم
چو ماه از پشت خرمن ها برآید ، به دیدارم بیا چشم انتظارم

فکر میکنم از سیاوش کسرایی باشه.

آره نیلوفر جون من اشتباه گفتم ببین اسم شاعر رو که ننویسی همینطوری می شه ممکن بود بگم حافظ

من تشنه این هوای جان بخشم
دیوانه این بهار و پاییزم
تا مرگ نیامدست برخیزم
در دامن زندگی بیاویزم

"فریدون مشیری"

این شعرو چون خیلی دوست دارم کامل مینویسم

من نمیدانم و همین درد مرا سخت میازارد
که چرا انسان ، این دانا ، این پیغمبر
در تکاپوهایش ، چیزی از معجزه آنسوتر
ره نبرده است به اعجاز محبت ، چه دلیلی دارد؟
چه دلیلی دارد که هنوز مهربانی را نشناخته است
و نمی داند که در یک لبخند چه شگفتی هایی پنهان است
کم بر آنم که درین دنیا ، خوب بودن به خدا سهل ترین کار است
و نمیدانم
که چرا انسان
تا این حد
با خوبی
بیگانه است
و همین درد مرا سخت میازارد

فریدون مشیری

دلم براي خودم تنگ می شود آری
هميشه بي خبر از حال خويشتن بودم
نشد جواب بگيرم سلام هايم را
هر آنچه شيفته تر از پی شدن بودم
چگونه شرح دهم عمق خستگی ها را ..

"محمدعلی بهمنی"

ای عطر ریخته
عطر گریخته
دل عطردان خالی و پر انتظار توست
غم یادگار توست

سیاوش کسرایی

تو از معابد مشرق زمين عظيم تری
کنون شکوه تو و بهت من تماشائی ست
در آسمانه ی دريای ديدگان تو، شرم
شکوهمندتر از مرغکان دريایی ست

"حسین منزوی"

تو کیستی که من اینگونه بی تو بی تابم
شب از هجوم خیال تو نمیبرد خوابم
تو چیستی که من از موج هر تبسم تو
بسان قایق سرگشته روی آبم


فریدون مشیری

مر عاشقان را پند کس هرگز نباشد سودمند
نی آن چنان سیلیست این کش کس تواند کرد بند

ذوق سر سرمست را هرگز نداند عاقلی
حال دل بی‌هوش را هرگز نداند هوشمند

بیزار گردند از شهی شاهان اگر بویی برند
زان باده‌ها که عاشقان در مجلس دل می‌خورند

خسرو وداع ملک خود از بهر شیرین می‌کند
فرهاد هم از بهر او بر کوه می‌کوبد کلند

مجنون ز حلقه عاقلان از عشق لیلی می‌رمد
بر سبلت هر سرکشی کردست وامق ریش خند

افسرده آن عمری که آن بگذشت بی آن جان خوش
ای گنده آن مغزی که آن غافل بود زین لورکند

این آسمان گر نیستی سرگشته و عاشق چو ما
زین گردش او سیر آمدی گفتی بسستم چند چند

عالم چو سرنایی و او در هر شکافش می‌دمد
هر ناله‌ای دارد یقین زان دو لب چون قند قند

می‌بین که چون در می‌دمد در هر گلی در هر دلی
حاجت دهد عشقی دهد کافغان برآرد از گزند

دل را ز حق گر برکنی بر کی نهی آخر بگو
بی جان کسی که دل از او یک لحظه برتانست کند

من بس کنم تو چست شو شب بر سر این بام رو
خوش غلغلی در شهر زن ای جان به آواز بلند


مولـــوی

چه قشنگ بود

در های و هوی باران ديدم كه آب‌ها از چشمه‌ها تراويدند،
و گياهان دشت ها روييدند
با شور سه تار
گل‌های سپيد
در سايه‌‌ی بيد رقصيدند

"م.آزاد"

در بزم تو ای امید بسی چنگ زدیم ، صد ترانه با دل تنگ زدیم
از زلف تو آخر گر رهی باز نشد، پس جام دل خون شده بر سنگ زدیم


نمیدونم از کیه