جشن ها ، آیین ها و گاهشماری در ایران زمین

جشن ها ، آیین ها و گاهشماری در ایران زمین

ویژگی های بنیادین جشن های ایرانی :

بررسی جشن های ایرانی و زمان برگزاری آنها نشان دهنده ی ویژگی هایی همسان در میان همه ی آن هاست .


[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]

نخست اینکه همگی در پیوند با پدیده های طبیعی و کیهانی و اقلیمی هستند .

دوم اینکه کمابیش هیچ کدام برگرفته از دستورهای دینی نیستند .

سومین ویژگی گردهمایی ها و آیین های ایرانی آنست که با شادمانی همراه هستند و غم و اشک و گریه در آنها جایی ندارد .

چهارمین ویژگی جشن های ایرانی در ارج گذاری و پاسداشت همه ی نمادهای پَرهام (طبیعت) است ، در هیچ کدام از آیین های ایرانی نشانی از تندخویی و بد رفتاری به گیاهان و جانوران دیده نمی شود.

ویژگی پنجم ، پیوند ناگسستنی جشن های ایرانی با آتش است ، ایچ (حتا) اگر آن جشن پیوند چندانی با آتش نداشته باشد ، ولی کمابیش همیشه اخگری (شعله) کوچک آن را رسمیت و سپندینگی (تقدسی) بیشتر می بخشد .

ویژگی ششم آنست که با زادروز یا سالمرگ کسی در پیوند نیست .

ویژگی هفتم، گستردگی آیین هاست ، ایرانیان جشن ها و آیین های میهنی خویش را به گونه ای یکپارچه و با همبستگی و همزیستی شگفت انگیزی برگزار کرده و ناسانی های (تفاوت های) تیره ای (قومی) و دینی و زبانی برای بازدارندگی از این یگانگی کارساز نبوده است . آیین های ایرانی به همه ی ایرانیان وابسته است و همه برای نگاهبانی از آن کوشیده اند. کسانی که با پی ورزی های (تعصب های) نا بجای دینی و یا تیره ای ، تلاش خود را در پاسداری از فرهنگ ایران زمین ، بیشتر از دیگران می دانند ، به این همبستگی باشکوه مردمان ایرانی آسیب می زنند .

برگرفته از نوشتاری از دکتر رضا مرادی غیاث آبادی

جشن های شهریور ماه

روز بزرگداشت سالخوردگان


ارد روز از شهریورماه برابر با 25 شهریور در گاهشماری ایرانی


رسمی با پیشینه ی سه هزار ساله دربزرگداشت سالخوردگان و ارج


نهادن به پدربزرگان و مادربزرگان در ایران باستان به نام «اشیش وانگ»، که


روز رحمت خدا، اخلاقیات و معنویات و روان پاک بود و تا کنون نیز در برخی از


مناطق سرزمین های ایرانی با دیدار از بزرگان خانواده ادامه دارد.

گاهنباری پتیه شهیمگاه



از اشتاد روز تا انارام روز از شهریورماه برابر با 26 تا 30 شهریور در


گاهشماری ایرانی


«پَتیه شَهیم»(در اوستایی پئی تیش ههیه)، به معنی پایان تابستان،


سومین جشن از جشن های گاهنباری


در باور سنتی زرتشتیان این جشن یادآور سومین مرحله ی آفرینش است و


هنگام آفریده شدن زمین.


مراسم این جشن نیز به مانند جشن های گاهنباری دیگر است، با این تفاوت


که این جشن، جشن کشاورزی است و با گردآوری دانه ها در کشتزارها و


چیدن میوه ها در باغ ها برگزار می شود. است.

فکر می کنم تمام جشنهای ایران قدیم برای پایه دین زرتشت بوده و جزئی از مراسم دینی بوده است.

ممنون از اطلاعات جالبتون