بخش سیارات و ستارگان

واقعا جای تاپیک مربوط به دنیای مرموز ، عجیب و عظیم کهکشان ها خالی بود.
اگر ما آدم ها لحظه ای عمیقا به فضا فکر کنیم، به قدرت و عظمت خدا پی میبریم و آنجاست که میفهمیم در این دنیای بزرگ ما هیچی نیستیم و غرور و فخر جایگاهی ندارد!

برای شروع این تصاویر را قرار میدهم. امیدوارم خوشتون بیاد
شما هم اگر مطلبی دارید اینجا قرار دهید :\m/:

mercury: عطارد
venus: ونوس
earth: زمین
mars: مریخ
jupitr: مشتری
saturn: زحل
uranus: اورانوس
neptone: نپتون
pluto: پلوتون
---------------------------
sn: خورشید
arcturus: ستاره ی شمال


[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]

ما که هیچی نیستیم تویه این جهان اگه کره زمین انقدر کوچیکه پس انسان ها چی هستن

من عاشق بي چون و چراي دنياي ستارگان هستم
مرسي مريم خانم عزيز

آقا محمد واقعا درسته!!!! اصلا نمیتونی به بزرگی این دنیا و انتهایش فکر کنی!!! من بارها فکرکردم اما گریه ام گرفت، چون به چیزهایی میرسیدم که ادامه اش برام امکان پذیر نبود.
خواهش میکنم آقا فرهاد عزیز عشق به دنیای بی انتها ، عشق به خداست



---------------------------------------------------------------------------------

در تقسیم بندی کهکشان ها، آنها را درسه دسته مختلف قرار می دهند که عبارتند از مارپیچی (Spiral)، بیضوی (Elliptical) و بی قاعده (Irregular). وجه نام گذاری آنها طبیعتا" به آنگونه که این کهکشانها از بیرون دیده می شوند باز می گردد.


کهکشان راه شیری (Milky Way)


راه شيري يك مجموعه پهناور از بيش از 200 بيليون ستاره ، سياره ، خوشه و گرد و غبار است. خورشيد ما و منظومه شمسي نيز بخشي از اين كهكشان اند. راه شيري يك كهكشان مارپيچي است ،( از نظر هابل نوع آن اس-بي يا اس-سي و يكي از اعضا گروهي محلي ، است كه اين گروه خود شامل كهكشان راه شيري ، ابر هاي ماژلاني ، اآندرومدا و بسياري ديگر از كهكشان هاي كوچك است....ا
هنگامی که از بیرون به کهکشان راه شیری نگاه می کنید ممکن است آنرا بعنوان توده ای از ابر و یا غبار تعبیر کنید اما آن چیزی نیست جز تعداد غیرقابل شمارش از ستاره ها که برای چشم قابل رویت نیستند.



رصد هاي اخير نشان مي دهد كه راه شيري ، يك كهكشان مارپيچي عظيم با جرمي بيش از 750 بيليون برابر جرم منظومه شمسي و قطري در حدود 100،000 سال نوري مي باشد.آندرومدا بزرگتر از راه شيري بنظر مي رسد اما راخ شيري حجيم تر است......ا

-------------------------------------------------------------------------

در شبی تاریک و صاف ، ستارگان چنان می‌درخشند که گویی می‌توان با دست آنها را لمس کرد. در واقع بیشتر ستارگان قابل دید برای چشم غیر مسلح ، در محدوده یک هزار سال نوری واقع هستند. گذشته از ستارگان چشمک زن ، نواری مه مانند و کم نور در سرتاسر آسمان کشیده شده است که به آن راه شیری می‌گوییم. این مه حفره فام ، دهها هزار سال نوری با ما فاصله دارد. با دوربین دو چشمی یا تلسکوپ کوچک ، به صورت اجتماع انبوهی از هزاران هزار ستاره کم نور دیده می‌شود. گرچه این ستارگان بسیار دور دست هستند، ولی مجموع نور آنها را می‌توان با چشم دید .

[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]


.

ادامه ی کهکشان راه شیری

این کهکشان حدود ۱۰ میلیارد سال پیش ، از یک ابر عظیم گاز و غبار تشکیل یافت . در قسمت مرکزی کهکشان راه شیری هسته‌ای کروی قرار دارد که ممکن است شامل یک حفره سیاه نیز باشد. هسته توسط گروهی از دنباله‌های مارپیچی در برگرفته شده است. این دنباله‌ها از ستاره‌های فروزان تازه شکل یافته تشکیل شده‌اند. هسته و قرص کهکشان با هاله‌ای از ستاره‌هایی با طول عمر بسیار زیاد ، در بر گرفته شده‌اند .قطر هسته یک کهکشان در حدود ۱۰۰۰۰ سال نوری است. قسمت احاطه کننده هسته دارای قطری برابر با ۱۲۰۰۰۰ سال نوری (اگر ابرهای پیچی اطراف آنرا هم در نظر بگیریم این قطر می تواند به 300 هزار سال نوری هم برسد.) و ضخامتی برابر با ۱۰۰۰ سال نوری است . هاله کهکشان دارای قطری تا ۵۰۰۰۰ سال نوری است . منظومه شمسی شامل ابر اوپتیک-اورت با عرضی برابر با سه سال نوری نسبتا کوچک به نظر می‌رسد. خورشید با سرعتی حدود ۲۲۰ کیلومتر (۱۳۵ مایل) در ثانیه ، مرکز کهکشان را در مدت زمانی حدود ۲۵۰ میلیون سال دور می‌زند. تا کنون خورشید ۱۵ تا ۲۰ دور به گرد هسته کهکشان چرخیده است .

فاصله خورشید ما از مرکز کهکشان راه شیری چیزی حدود 30 هزار سال نوری میباشد و برآوردها نشان می دهد که حدود 400 بیلیون ستاره در کهکشان ما وجود دارد. برای درک عظمت هستی همین بس که تا کنون برآورد دانشمندان از تعداد کهکشان هایی که وجود دارد به عددی حدود 120 بیلیون میرسد.

بیرون از راستای راه شیری تعداد بسیار کمی ستاره کم نور وجود دارد. بطوری که درخشش مبهمی نیز از آنها آشکار نمی‌شود. به علت آنکه راه شیری دایره کاملی در سرتاسر آسمان تشکیل می‌دهد، در هر نقطه روی زمین می‌توان بخشهایی از آن را دید. چند صورت فلکی مهم که راه شیری از میانشان می‌گذرد، شامل ذات الکرسی ، برساوش ، ممسک الاعنه (ارابه ران) ، تکشاخ ، بادبان ، صلیب ، عقرب ، قوس ، دلو و دجاجه است . انبوهترین میدان ستاره‌ای ، در راه شیری جنوبی قرار دارد که منظر زیبایی در آسیای جنوبی و آفریقایی جنوبی بوجود می‌آورد. برای رصد کنندگان واقع در نیمکره شمالی ، بهترین حالت راه شیری اواخر تابستان دیده می‌شود. هنگامی که دجاجه را بتوان در بالای سر دید . ما منظره کهکشان عظیم و پرستاره‌ای را که درون آن زندگی می‌کنیم، به صورت راه شیری می‌بینیم.

[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]

مقدمه
شب هنگام در حال تلاوت سوره مبارکه قیامت بودم به طور اتفاقی خبر علمی جدید از تلویزیون را شنیدم با این عنوان "زمان مرگ خورشید تعیین شد" که گروهی از ستاره شناسان انگلیسی موفق شدند با حد اکثر دقت، زمان فاجعه کیهانی و نابودی خورشید را برابر با 6/7 میلیارد سال در آینده تعیین کنند.
این فرضیه که خورشید در پایان حیات خود تبدیل به یک کره آتشین بزرگ می شود و "نیروی جاذبه آن به حدی خواهد رسید که تمام اجرام آسمانی پیرامون خود از جمله سیاره زمین را به طرف خود جذب می کند" و آنها را در خود می بلعد از مدتها قبل مطرح بود. اکنون ستاره شناسان دانشگاه ساسکس انگلیس موفق شدند با بیشترین ضریب دقت، زمان پایان عمر خورشید را 6/7 میلیارد سال دیگر تعیین کنند.

توجه در آیات قرآن :
در آیه هایی که می خواندم دقت کردم و مرا به شگفت آورد و تکبیر خداوند متعال را به جا آوردم. سوره قیامت هفتاد و پنجمین سوره قرآن کریم است و 40 آیه دارد که در مکه نازل شده است. در آیه 9 به جمع شدن خورشید و ماه اشاره نموده است. ﴿وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ﴾﴿و خورشيد و ماه يك جا جمع شوند﴾
در اينكه منظور از "جمع ماه و خورشيد" چيست؟ مفسران تفسيرهاى گوناگونى ذكر كرده اند.گاه گفته اند: هر دو در كنار هم قرار مى گيرند، و يا هر دو با هم از مشرق طلوع كرده در مغرب غروب مى كنند. در جای دیگر گفته اند هر دو در اين صفت كه نور خود را از دست مى دهند جمع خواهند بود. اين احتمال نيز وجود دارد كه ماه تدريجا تحت تاثير جاذبه خورشيد به آن نزديك شده و سرانجام به سوى آن جذب و جمع مى شود، و هر دو بى فروغ مى گردند. به هر حال در اينجا به دو قسمت از مهمترين پديده های انقلابى آخر جهان، يعنى بى نور شدن ماه، و جمع شدن خورشيد و ماه با يكديگر است اشاره شده، كه در آيات ديگر قرآن نيز كم و بيش اشاراتى به آن ديده مى شود، مثلا در آيه1 سوره تكوير (تاریک شدن، پیچیدن) مى فرمايد " إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ" هنگامى كه خورشيد تاريك گردد، مى دانيم نور ماه از خورشيد است، هنگامى كه خورشيد تاريك شود ماه نيز تاريك مى گردد، در نتيه کره زمين در ظلمت و تاريكى وحشتناكى فرو مى رود.

سوگند به روز قيامت و وجدان ملامت گر؟
سوره قیامت با دو سوگند پر معنى آغاز شده، مى فرمايد: سوگند به روز قيامت، (لا أقسم بيوم القيامة) و سوگند به وجدان بيدار انسانها و نفس ملامت كننده (لا أقسم بالنفس اللوامة). این مسئله اهميت موضوعى را نشان می دهد كه سوگند به خاطر آن ياد شده است.
مهم اين است كه ببينيم در ميان اين دو سوگند (سوگند به روز قيامت و سوگند به وجدان بيدار) چه رابطه اى وجود دارد؟ حقيقت اين است كه يكى از دلائل وجود "معاد" وجود محكمه "وجدان" در درون جان انسان است كه به هنگام انجام كار نيك روح آدمى را مملو از شادى و نشاط مى كند، و از اين طريق به او پاداش مى دهد، و به هنگام انجام كار زشت يا ارتكاب جنايت روح او را سخت در فشار قرار داده و مجازات و شكنجه مى كند، به حدى كه گاه براى نجات از عذاب وجدان اقدام به خودكشى مى كند. يعنى در واقع وجدان حكم اعدام او را صادر كرده، و به دست خودش ‍ اجرا مى كند! و از اينجا است كه ما از وجود وجدان اخلاقى پى به وجود رستاخيز و قيامت ميبريم و نيز از همينجا رابطه جالب اين دو سوگند روشن مى شود، و به تعبير ديگر سوگند دوم دليلى است بر سوگند اول.

آيا منظومه شمسى و ستارگان خاموش مى شوند؟
طبق بررسى دانشمندان، حجم خورشید يك ميليون و سيصد هزار مرتبه از زمين بزرگتر است ! منتها چون فاصله اى در حدود يكصد و پنجاه ميليون كيلومتر با ما دارد به اندازه فعلى ديده مى شود. براى تجسم عظمت و وسعت خورشيد همين اندازه كافى است كه اگر كره ماه و زمين را با همين فاصله اى كه الان بين آنها وجود دارد به داخل خورشيد منتقل كنيم ماه به آسانى مى تواند دور زمين بگردد بى آنكه از سطح خورشيد خارج شود!
بنابراين آنچه در آيات فوق پيرامون تاريك شدن خورشيد و متلاشى شدن ستارگان آمده است حقيقتى است كه با علم امروز كاملا هماهنگ مى باشد، و قرآن زمانى اين حقايق را بيان كرده كه نه تنها در محيط جزيره عربستان كه در محافل جهان علمى آن روز نيز از اين مسائل خبرى نبود. آیا با این اوصاف نباید به قرآن و اسلام ایمان آورد؟ و به یقین رسید؟

نظر دانشمندان در مورد سرنوشت خورشيد و زمين
ديدگاه دانشمندان از آينده از زمان ولز بسيار تغيير يافته است. شناخت و درك از تغييرات خورشيد اين امر را ممكن ساخته است كه آينده بسيار دور زمين را به گونه اي شرح دهيم كه هم شامل جزئيات و هم از نظر علمي درست باشد.
اگر بتوانيم فيلم سريعي از 200 ميليون سال آينده زمين ببينيم، خواهيم ديد قاره ها به هم مي پيوندند تا شكل آينده كهن قاره (Pangaea) را به وجود آورند كه آن هم ساختار جديد صفحات قاره اي را ايجاد مي كند. حرارت داخل زمين در درجه اول از فروپاشي ذرات راديواكتيو اورانيوم 238 ايجاد مي شود كه نيمه عمر آن 5/4 ميليارد سال است. بنابراين مواد داخلي زمين هم اكنون در حدود نيمي از ميزان اوليه گرما توليد مي كنند. با سرد شدن مواد داخلي، فرايندهاي نوسازي زمين شناسي به تدريج متوقف مي شود و سياره به دوران پيري و سالخوردگي وارد مي شود. آتشفشانها فوران مي كنند و قاره ها به تدريج شكل و ساختار نهايي خود را به دست مي آورند. طي ميلياردها سال بعد سطح آب اقيانوسها اندكي پايين مي رود، زيرا آب توسط پوسته كه به طور ثابت در حال خنك شدن است جذب مي گردد.
با اين حال خنك شدن زمين با خنك شدن سطح زمين همراه نيست. خورشيد همواره از زمان تولدش كمي درخشانتر شده است. ستاره گرم حياتبخش ما در مسيري است كه به بلايي سوزان براي حيات زمين تبديل مي گردد.

تعادل مشكل:
خورشيد مانند بيشتر ستاره ها در وضعبت پايدار و متعادل بين كشش جاذبه به سمت داخل از يك سو و فشار حاصل از گرماي همجوشي هسته اي به سمت خارج از سوي ديگر قرار دارد. اين يك تعادل خود تنظيم است. كمي منقبض شدن خورشيد باعث افزايش چگالي و دماي مركزي آن مي شود و واكنشهاي هسته اي را سريعتر مي كند كه گرماي اضافي آن سبب منبسط شدن خورشيد مي گردد. انبساط نيز قسمتهاي داخلي را مقدار كمي خنك و توليد انرژي هسته اي را كند مي كند و سبب انقباض مجدد خورشيد مي گردد. در نتيجه خورشيد در حال تعادل باقي مي ماند.
با اين حال پس از گذشت صدها ميليون سال اين تعادل اندكي به هم مي خورد. با انجام همجوشي و تبديل هيدروژن به هليم، مقدار هيدروژن در هسته خورشيد كاهش مي يابد. هليم خنثي است پس هسته بايد كوچكتر و گرمتر شود تا همجوشي ادامه يابد. خورشيد با گذشت 5/4 ميليارد سال از تولدش، اندكي كمتر از نيمي از هيدروژن اوليه خود را سوزانده و هسته آن واقعاً سرشار از هليم شده است. خورشيد در مقابل پايين آمدن تدريجي درجه گاز خود، با دنباله اي از اتفاقات پيچيده پاسخ مي دهد كه هيچ يك از آنها پديده خوشيایندی براي زمين نيست.

پديده گلخانه اى:
پرسش بسيار جالب اين است كه سيستم پيچيده زمين چگونه به اين رويدادها پاسخ مي دهد. تاكنون زمين وظيفه نگهداري دماي پايدار در مقابل درخشندگي همواره افزاينده خورشيد را به صورت قابل قبولي انجام داده است. اگرچه در گذشته دور نوسانهايي هم رخ داده است، از جمله حداقل دو دوره عصر يخبندان پيش از شروع زندگي در زمين كه به نظر مي رسد زمين در آن دوران به صورت كامل از قطبها تا استوا يخ زده است. همچنين دورانهاي بسيار گرمتري از حالا وجود داشته است كه جنگلهاي معتدله قطبها را پوشاندند. طي قرن آينده و پس از آن با آزاد كردن حجم زيادي از دي اكسيد كربن در جو، آزمايش پرماجراي بسيار بزرگي را در پيش رو خواهيم داشت.
اما سرانجام دماي سرنوشت ساز فراخواهد رسيد. مدلهاي آب و هوايي بدون ابر نشان مي دهد كه زمين در 2/1 ميليارد سال آينده به وضعيت گلخانه مرطوب خواهد رسيد. اين از هر آنچه كه ما با رها كردن دي اكسيد كربن در جو مي توانيم انجام دهيم بسيار ويرانگرتر خواهد بود، چرا كه بخار آب در صورت وجود به اندازه كافي، خود يك گاز گلخانه اي قوي است. در دوران گلخانه مرطوب تبخير آب اقيانوسها در اثر دماهاي بسيار بالا به شدت افزايش مي يابد و بخار آب بيشتري وارد جو مي گردد. در نتيجه حتي به دماهاي بالاتري خواهيم رسيد و اين روند تا جايي ادامه مي يابد كه اقيانوسها به كلي تبخير و خشك شوند. انتظار داريم زمين در مدت كوتاهي پس از يك ميليارد سال به يك بيابان برهوت و برشته تبديل شود. سخت است تصور كنيم كه حيات چند سلولي ها چگونه ادامه خواهد يافت.
دما در بالاي جو زمين به اندازه كافي بالاست كه هر اتم آزاد هيدروژن معمولاً به فضا فرار كند. بنابراين اگر آب به بالاي لايه اُزن برود در مسير آزاد شدن در فضا قرار مي گيرد. زمين بعد از دوره تحول گلخانه مرطوب به تدريج همه آب خود را از دست مي دهد و سياره دوره جديد انتقال به يك گلخانه گرم جهنمي را شروع مي كند، درست مشابه آنچه كه اكنون در سياره ناهيد حكمفرماست.
در واقع ناهيد ممكن است زماني بسيار معتدل تر و شبيه زمان كنوني ما بوده باشد. اندازه گيريهاي انجام شده در مورد آهنگ تبديل دوتريم موجود در جو آن به هيدروژن حاكي از آن است كه اين سياره مقدار زيادي آب را در گذشته خود از دست داده است، مقداري احتمالاً به اندازه يك اقيانوس. اگرچه ناهيد انرژي بيشتري نسبت به حال حاضر زمين دريافت كرده، در دوران اوليه خورشيد نيز 30 درصد كمتر انرژي دريافت نموده است. اگر دقيقاً بتوانيم بفهميم كه ناهيد چگونه به اين صورت درآمده، ممكن است بتوانيم پيش بيني آب و هوايي طولاني مدت تري را به صورت دقيقتر در مورد زمين انجام دهيم.

به تعويق انداختن واقعه اي اجتناب ناپذير:
رابرت اسمیت (Rabert Smit) و فرد آدامز (Fred Adams) از دانشمندان و محققین دانشگاه ميشيگان و دان كريكانسكي (Don Korycansky) از دانشگاه كاليفرنيا سانتاكروز در سال2000 به صورت گروهي طرحي را آماده كردند تا دماي مطلوب فعلي زمين را در برابر گرماي افزاينده خورشيد در چند ميليارد سال آينده تثبيت نمايند. كليد اين طرح زمان بسيار طولاني است كه در پيش رو است. تنها با مصرف كمي انرژي طي هزاران يا ميليونها سال مي توان جرم بزرگتري از كمربند سياركي و يا كوييپر را به گونه اي مانور داد كه پي در پي گذرهاي نزديكي از زمين و مشتري داشته باشد، به گونه اي كه بخشي از انرژي عظيم مداري مشتري را به زمين منتقل نمايند. چنين گذري در هر10000 سال كافيست تا مدار زمين را با سرعت كافي به سمت خارج حركت داد تا با درخشندگي افزاينده خورشيد مقابله كند.

خورشيد طي 730 ميليون سال بعدي 7/2 برابر درخشانتر و 3/2 برابر بزرگتر از حال حاضر مي شود. منظومه شمسي در آن زمان به واقع غير قابل سكونت مي شود. ناهيد و زمين دو قلوهاي سولفوري مي گردند و مريخ به يك بيابان سوزان مبدل مي گردد. اقمار مشتري همچنان يخ زده هستند، اما ذوب شدن آنها نزديك است. خورشيد پس از 590 ميليون سال به مرحله تبديل به يك غول سرخ وارد مي شود و مراحل بعدي بسيار شديدتر از هر آنچه تا كنون بوده مي شود.

سرنوشت زمين؟ سؤال اين است كه آيا اين سياره اصلاً باقي خواهد ماند؟
در مدل مقايسه اي، خورشيد سرانجام سياره تير را خواهد بلعيد. اما چون درخشندگي آن به صدها برابر افزايش مي يابد و جاذبه سطحي آن به علت افزايش قطرش كاهش مي يابد، باد قدرتمندي از خورشيد شروع به وزيدن مي كند كه سرانجام نزديك به يك چهارم از جرم خورشيد را با خود به خارج حمل مي كند. در نتيجه خورشيد يك چهارم از نيروي گرانش خود را از دست مي دهد. بنابراين مدار سيارات به سمت خارج منتقل مي گردد.
همچنانكه خورشيد به اوج تبديل به غول سرخ نزديك مي شود بيش از 200 برابر اندازه كنوني خود مي گردد و به راحتي مدار فعلي ناهيد و تقريباً مدار فعلي زمين را در بر مي گيرد. اما ناهيد در آن زمان احتمالاً به جاي كنوني زمين رسيده و زمين نزديك به مدار فعلي مريخ است. بنابراين در نگاه اول به نظر مي رسد كه زمين فرار مي كند. همانگونه که قرآن مجید در آیه9 سوره قیامت به جمع شدن اشاره کرده است.

شوك آينده
میزان و درخشندگي خورشيد به آهستگي در 7 ميليارد سال آينده زياد مي شود و سپس وارد مرحله غول سرخ مي گردد. به سه مقياس متفاوت زماني در نمودار توجه داشته باشيد. آنها در نزديكي پايان عمر خورشيد بزرگتر شده اند تا تغييرات سريع را نشان دهند. مدار سيارات در زمانيكه خورشيد جرم خود را از دست مي دهد بزرگتر مي شود. در اين مدل خاص كه توسط آي جوليانا سكمن (I Juliana Sackman) و كاتلين كريمر (Kathleen Cramer) تهيه شده است خورشيد به اندازه اي بزرگ مي شود كه تير و ناهيد را در بر مي گيرد، اما زمين را به طور كامل احاطه نمي كند. همانطور که قرآن مجید در آیه9 سوره قیامت به جمع شدن خورشید با ماه اشاره کرده و اسمی از زمین نیاورده است.
مرحله اول غول سرخ زماني پايان خواهد يافت كه دماي هسته به100 ميليون درجه سانتيگراد برسد و هليم شروع به همجوشي با كربن مي كند كه منبع جديد تازه اي از انرژي مي باشد. خورشيد در پاسخ به اين انرژي جديد زياد به ميزان زيادي كوچك شده و درخشندگي كلي آن حدود 100 برابر كاهش مي يابد. خورشيد هليم را براي چند صد ميليون سال با آهنگ ثابت مصرف مي كند و منظومه خورشيدي براي مدتي از زنجيره بلايا خلاصي مي يابد. اگر زمين سالم باشد (با هزينه اي اندك اين احتمال به 75% مي رسد) احتمالاً به صورت صخره اي از سيليكات جوش خورده است كه به طور مستقيم با خلأ فضا در تماس مي باشد و دماي ظهر آن به600 درجه سانتيگراد مي رسد. هر نشانه اي كه در سياره ما وجود داشته مدتهاست ذوب و دوباره كريستال شده اند و به فراموشي سپرده شده اند.

در كشاكش مرگ خورشید
خورشيد در نزديكي به پايان رسيدن هليم خود به يك كوتوله سفيد با هسته اي از كربن و هيدروژن تبديل مي گردد. در اين زمان لايه هاي خارجي خورشيد دوباره بزرگ و سرد مي شوند و خورشيد براي دومين بار به يك غول سرخ مبدل مي گردد. ستاره شناسان به اين دومين غول سرخ به دليل موقعيت آن در نمودار تحول ستاره اي هرتزپروگ- راسل به نام «شاخه مجانب» اشاره مي كنند. خورشيد يك بار ديگر به تهديدي جدي براي حيات فيزيكي زمين تبديل مي شود. غول سرخ در طي مرحله دوم چندين دوره خروج عظيم انرژي را تجربه مي كند. هليم شعله ور مي شود كه منجر به ارتعاش و تپشي با بزرگي حدود 10000 سال خواهد شد. كاملاً محتمل است كه زمين پيش از آنكه فرصتي براي حركت مارپيچ به بيرون از خرابي كلي داشته باشد مختصري توسط خورشيد در بر گرفته شود.
سپس حدود100 ميليون سال پس از شروع مرحله دوم غول سرخ، خورشيد لايه هاي بزرگ خارجي خود را به طور كامل به بيرون مي ريزد تا يك سحابي سياره اي، شايد مشابه آنچه در تصوير نشان داده شده تشكيل دهد كه يك كوتوله سفيد كوچك، اما گرم و درخشان از خود باقي مي گذارد.

در اين تصوير كه توسط تلسكوپ فضايي هابل گرفته شده، قرمز نمايانگر نيتروژن و هيدروژن برافروخته است، سبز- آبي بيانگر اكسيژن و آبي نشان دهنده هليم است. پهناي سحابي حدود يك سال نوري است.
دوباره تهديد ديگري از راه مي رسد
ما دريافته ايم كه از دست دادن جرم توسط خورشيد براي حيات فيزيكي زمين ضروري است. اما اگر خورشيد بيش از حد مورد انتظار جرم از دست دهد، مشتري و زحل به صورتي خطرناك برهم كنش گرانشي خواهند داشت. آنها يكديگر را تحريك كرده و حركتي طولاني و ديوانه وار در حلقه هاي بيضوي انجام مي دهند كه مابقي منظومه شمسي را ويران خواهد نمود. در آشفتگي هاي بعدي تصادم اشياء به پايان مي رسد و آنها به فضاي بين ستاره اي پرتاب شده و به سمت خورشيد سقوط مي كنند. بقاياي مشابه از منظومه هاي خورشيدي ويران شده در دو و شايد تمام 40 كوتوله سفيد مشاهده شده اند، از جمله يكي كه از دست دادن جرم آن موجب ايجاد سحابي مارپيچ شده است.
تبديل خورشيد به كوتوله سفيد پايان نقش خورشيد در داستان ما مي باشد. سيارات به جا مانده، شايد شامل بقاياي سوخته و گداخته زمين و تير به صورت پايدار براي صدها ميليارد سال به دور كوتوله سفيد مي چرخند در حاليكه سرماي آنها و خورشيد به سمت صفر مطلق ميل مي كند. آنها منتظر مجموعه اي عجيب از بلاياي كيهاني هستند.
همچنانكه خورشيد در حالت كوتوله سفيد به تدريج رو به سياهي مي رود درخشاني شب نيز كم خواهد شد. جهان در حال ورود به عصر انبساط سريع مي باشد كه در طي چند صد ميليارد سال همه كهكشانها را به جز آنهايي كه در گرانش با گروه محلي ما هستند به وراي افق مي برد. راه شيري نيز با كهكشان "آندرومدا" ادغام شده و يك كهكشان مارپيچ را تشكيل داده است. مي توانيم انتظار داشته باشيم كه طي حدود 100 تريليون سال بقاياي تصادفي يك كوتوله سفيد به اندازه كافي از نزديكي زمين عبور مي كند كه زمين را از مدارش خارج كرده و آنرا در كهكشان اكنون تاريك رها كند تا آنجا نيز به تنهايي براي هزار تريليون سال ديگر پرسه زند.
اگر زمين از برخورد با سياهچاله مركز كهكشان فرار كند با بقاياي ستاره اي در حال عبور برخورد كرده و به طور كامل به خارج كهكشان پرتاب مي شود. اگر زمين بدين ترتيب آزاد شود، انبساط پيوسته كيهاني راه شيري را به وراي افق خارج از ديد مي برد و زمين كاملاً تنها وارد گستره زماني وسيعي در فضاي خالي سياه مي گردد.
با این اوصاف چه باید گفت؟
همانگونه که در چهل و پنجمین سوره قرآن مجید در سوره جاثيه (زانو زدن) آيه 37 آمده است:
﴿وَلَهُ الْكِبْرِيَاء فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَهُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ﴾ ﴿و در آسمانها و زمين بزرگی از آن اوست و اوست ‏شكست ‏ناپذير سنجيده‏كار﴾ این آیه مربوط به صحنه قیامت در دادگاه عدل الهی است که همه باید در مقابل عظمت و بزرگی خداوند متعال و خالق هستی زانو زده و سر تعظیم فرود آوریم. چرا كه آثار عظمتش در پهنه آسمان و سراسر زمين و تمام جهان آشكار است.
حمد از آن اوست پس حمدش را بجا آوريم، و پروردگار اوست پس شكرش را انجام دهیم، و عظمت براى اوست پس او را تكبير گویيم، و او عزيز و حكيم است پس تنها او را اطاعت كنيم.
منبع

نوروز در علم ستاره شناسی

نگارش یافته توسط اکبر نعمتی

از منظر علم نجوم، نوروز را می‌توان این‌گونه به تصویر کشید: زمین در حرکت خویش در فضا به دور خورشید، دارای پنج حرکت است که عبارتند از وضعی، انتقالی، موجی، فرفره‌ای و مقصدی.
در کتب درسی فقط به دو گونه حرکت وضعی و انتقالی اشاره کرده‌اند. حرکت مقصدی به معنای این است که خورشید و سیارات ضمن سایر حرکات خویش، به طرف ستاره‌ی «وگا» حرکت می‌کند.
حرکت فرفره‌ای حرکتی است که یک فرفره‌ی مخروطی هنگام چرخیدن، محور آن یک دایره‌ی فرضی ایجاد می‌کند و زمین نیز هر ۲۵۸۰۰ سال یک بار نوک میله‌ی فرضی و محور شمالی‌ی آن به طرف ستارگانی که مکان آن‌ها روی دایره‌ی فرضی‌ی قطب شمال است طی مسیرکرده ودوباره به جای اول خویش می‌رسد. این ستارگان عبارتند از جدی و به دنبال آن سفوس «بال‌الطیر» و «وگا» و «هرکول» و سپس مجددا ۲۵۸۰۰ سال بعد دوباره ستاره‌ی جدی قطب زمین می‌شود.
حرکت موجی به معنای بالا و پایین رفتن کره‌ی زمین در حین گردش خویش است که ضمن چرخیدن به دور خود مانند موجی بالا و پایین می‌رود. فاصله‌ی تناوب این حرکت موجی ۱۹ سال است.
حرکت وضعی‌ زمین پدید آمدن شبانه‌روز را موجب می‌شود که حرکتی انتقالی است و سالی یک بار به دور خورشید می‌چرخد. زمان این چرخش ۳۶۵ روز و پنج ساعت و چهل‌و هشت دقیقه و چهل و شش ثانیه است که دقیقا خط نصف‌النهار یک نقطه از زمین دوباره وارد همان فضای یک‌سال پیش خود می‌شود.

پس از هر چهار سال می‌باید یک روز را به مدت گردش زمین اضافه کرد، و آن را سال کبیسه خواند. این امر از زمان‌های بسیار دور هم محاسبه می‌شده است، و از حدود سه‌هزار سال پیش طبق مدارک غیر قابل انکار وجود داشته است.

فصول چهارگانه

روز اول حمل( فروردین) که زمین به حالت اولیه‌ی خویش باز می‌گردد، روز اعتدال بهاری است که دقیقا آفتاب به خط استوا می‌تابد و مدت شبانه‌روز با هم برابرند، سپس زمین در عرض سه‌ماه حدود ۱۱ درجه ، ۴۳ دقیقه و ۳۰ ثانیه رو به جنوب متمایل می‌شود، به بیانی دیگر خورشید هر روز بالا و بالاتر می‌آید و بار دیگر از اوایل جوزا (خرداد)که به مدار راس‌الجدی(کمربند دوم فرضی‌ی شمالی‌ی زمین و موازی با خط استوا) متمایل می‌شود و زمین دگر بار به سوی قطب شمالین خویش منحرف می‌گردد، و از اول میزان( مهر) تا جدی (دی ماه)، حداکثر افول خود را دارد و درجدی( دی ماه) تابش خورشید روی مدار راس‌السرطان است. در نتیجه‌ی این حرکات فصول چهارگانه پدید می‌آیند.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

در سال‌های ۴۶۵ و ۴۸۵ هجری‌ی قمری و در زمان جلال الدین ملکشاه سلجوقی، تنظیم تاریخ و تقویم جلالی، تحت نظر حکیم‌ عمر خیام به سامان رسید. محاسبات این تقویم از چنان دقت و ظرافتی برخوردار است که در زمان ما با سنجش آلات و ادوات بسیار دقیق علمی امروزین، صحت سنجش آن تایید شده است. امروزه در تمامی محافل معتبر علمی جهان، زمان تحویل سال نو دقیقا همانی است که خیام اعلام کرده بود.
زمانی که خط نصف‌النهار هریک از شهر ها پس از ۳۶۵ روز و ۵ ساعت و ۴۸ دقیقه و ۴۸ ثانیه از زمان تحویل قبلی‌ی سال گذشته سپری گردید، دوباره تحویل سالی نو فرا می‌رسد، و همه‌ی مردم ما به پاکیزگی و طراوت تن و روان همت می‌گمارند و می‌روند تا این سنت نیکوی نیکان ما آریایی ها را ارج بنهند، و آرزوهای انسانی و نیک‌خواهانه‌ی خویش را طلب کنند.

ماده تاریک معمای کیهان

کیهان شناسی که علم مطالعه آغاز، شکل گیری و تکامل عالم است هنوز نمی داند ۹۹% عالم را چه چیز تشکیل داده است. به نظر می رسد جز غیر قابل مشاهده ای قسمت اعظم عالم را تشکیل داده است که قابل شناسایی نیست. :

[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]

این ماده واقعا چیست؟ چگونه آن را بشناسیم؟

اثبات وجود ماده تاریک:

ماده تاریک معمای کیهان جاذبه دلیل وجود ماده تاریک.
وجود یک پدیده را از دو روش می توان اثبات کرد: مشاهده مستقیم پدیده یا مشاهده تاثیر آن بر پدیده هایی که راحت تر مشاهده می شوند.
هنگام استفاده از تلسکوپ یا رادیو تلسکوپ فقط اشیایی رصد می شوند که از خود نور یا امواج رادیویی ساتع می کنند. اما هر پدیده ای این خصوصیات را ندارد حتی سیاره خودمان زمین نیز به علت تاریکی بیش از حد قابل مشاهده نیست.

اولین مدرک. خوشه های کهکشانی.
مقدار قابل توجهی ماده در بررسی خوشه های کهکشانی وجود دارد که ما نمی توانیم به آسانی آنها را ببینیم. خوشه های که از تجمع چند صد تا چند هزار کهکشان یا کهکشان های تک در فضا بوجود آمده اند!!!!!!!! (خودم: خدایا چه دنیای بزرگیه !!!!!!!) در دهه ۱۹۳۰، zwicky، Smith، دو خوشه تقریبا نزدیک به هم Coma و Virgo را از لحاط کهکشان های تشکیل دهنده و سرعت خوشه ها مورد بررسی قرار دادند، و سرعتی که بدست آوردند چیزی بین ۱۰ تا ۱۰۰ برابر مقداری بود که انتظار داشتند.

معنی این چیست؟ در یک گروه از کهکشان ها مثل خوشه تنها نیروی موثر بر کهکشان ها گرانش است و این گرانش اثر کششی کهکشان ها بر یکدیگر است که باعث بالا رفتن سرعت آنها می شود.
سرعت می تواند مقدار ماده موجود در کهکشان را به دو طریق مشخص کند:
۱) جرم بیشتر کهکشان باعث می شود نیروی شتاب دهنده به کهکشان نیز بیشتر شود.
۲) اگر شتاب یک کهکشان خیلی زیاد باشد می تواند از میدان جاذبه خوشه خارج شود. اگر شتاب کهکشان بیش از سرعت فرار باشد، خوشه را ترک خواهد کرد.

به این ترتیب همه کهکشان ها سرعتی پایین تر از سرعت فرار (گریز) خواهند داشت. و با این نگرش می توان جرم کل خوشه را حدس زد که مقدار قابل توجهی از میزان مشاهده شده است. با این حال این نظریه به علت اینکه مبنی بر مشاهده بود و مشاهدات غالبا با اشتباه همراهند مدت طولانی مورد توجه قرار نگرفت.
هنگامی که چیزی به وسعت یک خوشه کهکشانی نگاه می کنید با اینکه ممکن است سرعت ها زیاد باشند در مقابل وسعت خوشه ها چیزی به حساب نمی آیند پس مشاهده مداوم یک خوشه در طی چندین سال تصویر یکسانی از آن بدست می دهد. ما نمی توانیم کهکشان هایی را که بدون الگو حرکت می کنند با دقت ببینیم. پس یک کهکشان با سرعت زیاد ممکن است از خوشه جدا شده باشد یا اصلا متعلق به خوشه نباشد. حتی ممکن است بعضی از کهکشان ها فقط مقابل کهکشان های دیگر در راستای خط دید آنها باشند. با این حساب این کهکشان گمراه کننده خواهد بود.

دلیل محکمتر: منحنی حرکت انتقالی کهکشان ها.
دلایل قابل اعتماد تری در دهه ۱۹۷۰ در پی اندازه گیری منحنی های دوران کهکشان ها ارایه شد. علت قابل اعتماد تر بودن آنها این است که اطلاعات موثق تری در مورد تعداد یشتری کهکشان دست می دهند.
از گذشته می دانستیم که کهکشان ها حول مرکز شان دوران دارند درست شبیه به چرخش سیارات به دور خورشید و مانند سیارات از قوانین کپلر پیروی می کنند. این قوانین می گویند سرعت چرخشی حول یک مرکز فقط به فاصله از مرکز و جرم موجود در مدار بستگی دارد.
پس با پیدا کردن سرعت چرخش یک کهکشان می توانیم جرم موجود در کهکشان را محاسبه کنیم. همان طور که در کناره های کهکشان میزان نور به سرعت کم می شود انتظار می رود سرعت چرخش نیز پایین بیاید ولی این اتفاق نمی افتد و سرعت در همان میزانی که محاسبه شده بود ثابت می ماند و این مطلب آشکارا نشان می دهد در کناره های کهکشان جرمی وجود دارد که ما نمی بینیم. این آزمایش در مورد چندین کهکشان حلزونی - از جمله کهکشان راه شیری خودمان - انجام شده و هر بار به همین نتیجه رسیده است. و این محکمترین و بهترین اثبات برای وجود ماده تاریک است.


چه میزان ماده تاریک وجود دارد؟
کیهان شناسان میزان موجود در عالم را با پارامتری به نام امگا مورد بحث قرار می دهند. در یک عالم بسته یعنی عالمی که جرم آن در حدی است که عاقبت در خود فرو می ریزد امگا بیش از ۱ تعریف می شود. در یک عالم باز یعنی عالمی که تا ابد اجزای آن در حال دور شدن از یکدیگر هستند امگا کمتر از ۱ است و یک عالم مسطح به طور ایده آل امگایی برابر ۱ خواهد داشت.
میزان ماده قابل مشاهده موجود در عالم در حدود ۰.۰۵ = امگا است و به هیچ وجه بیش از آن نمی باشند. نظریه پردازان مایلند امگای عالم را چیزی ۱ در حدود در نظر بگیرند به آن معنی که ماده تاریک ۰.۹۵ = امگا یا ۹۵% عالم را تشکیل داده است.
اما در صورتی که واقع بینانه تر نگاه کنیم می بینیم که دانشمندان دلیلی برای بیشتر بودن اندازه امگا از ۰.۴ ندارند با این حساب میزان ماده تاریک ۰.۳۵ امگا خواهد بود که ۸۸% جرم عالَم است.
می بینیم که ۸۸% عالَم مان کاملا ناشناخته است!

چه چیز ماده تاریک را تشکیل داده است؟
حدس و گمان های زیادی در باره جنس ماده تاریک وجود دارد.

[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]


ماده معمول

ماده تاریک ممکن است از چیزهای معمولی مثل جنس سیارات تشکیل شده باشد،
۱) سیارات.
ماده تاریک ممکن است از چیزهای معمولی مثل جنس سیارات تشکیل شده باشد، ولی سیاراتی مثل زمین به اندازه کافی جرم ندارند، پس ممکن است ژوپیترها تشکیل دهنده ماده تاریک باشند.
اما این نظریه چندین مشکل دارد، اول اینکه ما فرض کرده ایم سیارات فقط در اطراف ستارگان شکل گرفته اند، بنا بر این ستارگان به میزان بسیار کمی جرم آن ها را بالا می برند. با این حساب امگا = ۰.۰۰۵ خواهد بود که برای تشکیل دادن ۸۸% جرم عالم کافی نیست.
دومین و مهمترین مشکل از ترکیب هسته ای مهبانگ (big bang nacleosynthesis) ناشی می شود. در لحظه تولد عالم وقتی مهبانگ رخ داد عالم ماده ای بسیار گرم تشکیل شده از انواع ذرات بود، در حالی که عالم بزرک و بزرگتر و به سردی می گرایید ذرات ماده معمول مثل الکترون، نوترون و پروتون ها نیز سرد می شدند و اتمهای مواد موجود در عالم را تشکیل می دادند. غالب این اتمها مربوط به هلیوم و هیدروژن هستند.
BBN یک تئوری موفق است که نه تنها هیدروژن و هلیوم را به عنوان بیشترین عناصر جهان معرفی می کند بلکه نسبت آنها را نیز به درستی بیان می کند.
اما مسئله ای وجود دارد. مقدار هر ماده ای که تشکیل می شود به میزان ماده معمول تشکیل دهنده اتم (ماده بارنوییک) بستگی دارد و BBNمقدار این ماده را برای عالم کنونی چیزی در حدود امگا = ۰.۱ پیش بینی می کند.
باید توجه کرد که این میزان ماده بارنوییک برای مواد قابل مشاهده در عالم ما زیاد است در نتیجه مقداری ماده معمول تاریک (از جمله سیارات و ستارگان سوخته) وجود دارد اما این مواد نمی توانند توجیه کننده سرعت خوشه و منحنی دوران آنها باشند.

۲) ستارگان تاریک - ژوپیترها، کوتوبه های قهوه ای، کوتوله های سفید
ماده معمول دیگری که می تواند تشکیل دهنده ماده تاریک باشد ستارگانی هستند که جرم کافی برای سوختن و درخشان شدن ندارند- کوتوله های قهوه ای - یا ژوپیترها - ژوپیترها کوتوله هایی به مراتب (حدود ۱۰ برابر) سنگین تر هستند و به صورت ستارگان بسیار کوچک و کم نور فعالیت دارند. اما این احتمالات مثل سیارات در مقابل BBN با مشکل مواجه می شوند و باز باریون کافی وجود ندارد. احتمال این نیز می رود که نظریه BBNاشتباه باشد ولی چون این نظریه تا کنون بسیار موفق بوده است به دنبال انتخاب های دیگری برای ماده تاریک هستیم.

▪ ماده عجیب

ماده تاریک هرچه که هست، مهمترین علت نیروهای گرانشی در این عالم است و حداقل باید سهم کوچکی در ساختار کنونی عالم داشته باشداین ماده آنقدر ها هم عجیب نیست فقط ماده ای است که الکترون، نوترون و پروتون ندارد. بسیاری از چنین ذرات شناخته شده اند و چند مورد از آن ها در حد تئوری هستند تا بتوان مشکل ماده تاریک را حل کرد.

۱) نوترینوها:
نوترینوها ذرات بدون جرمی هستند که وجودشان ثابت شده و لی دلایلی وجود دارد که نشان داده گاهی اوقات جرم بسیار کوچکی دارند. در عالم مقدار بسیار زیادی از این ذرات وجود دارد، با این حال حتی یک جرم بسیار کوچک تر برای ماده تاریک پر اهمیت است. جرمی به اندازه ۵۰۰۰/۱ جرم الکترون، امگایی به اندازه ۱ بدست می دهد.

۲) ویمپ ها (WIMPs)
بیشتر انتخاب های ماده عجیت در دسته ویمپ ها - Weakly Interaching massive particles - قرار می گیرند. ویمپ ها دسته ای از ذرات سنگین هستند که به سختی با ذرات دیگر واکنش می دهند از این ذرات می توان در تراسنیو ها و آکسیون ها را نام برد.
تغییرات جاذبه
آخرین احتمال این است که ما هنوز جاذبه و گرانش را به درستی نشناخته باشیم. ممکن است جاذبه در مقیاس های بزرگ مثل کهکشان ها نسبت به مقیاس های کوچک که می شناسیم متفاوت باشد. با اینکه چنین احتمالی بعید به نظر می رسد ولی نباید حتی به عنوان یک احتمال کنار گذاشته شود.

[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]
=========================================================
نتیجه گیری:

ستاره شناسان هنگام رصد کهکشان ها دریافتند که مقدار بسیار زیادی ماده در عالم وجود دارد و کهکشان ها اتفاقی و نا مرتب در عالم جا نگرفته اند بلکه به صورت خوشه ها و ابر خوشه درمیان رشته ها و دیواره هایی جا گرفته اند که در بین شان تهی گاهها وجود دارند.
ماده تاریک هرچه که هست، مهمترین علت نیروهای گرانشی در این عالم است و حداقل باید سهم کوچکی در ساختار کنونی عالم داشته باشد.
در صورتی که ماده تاریک از ذرات سبک نوترینو تشکیل شده باشد می تواند فواصل بسیار بزرگ را پوشش دهد یعنی در فواصل بین رشته ها و دیواره ها قرار می گیرد این نوع ماده HDM یا ماده تاریک داغ نام دارد.
اما در صورتی که ماده تاریک از ذرات سنگین مثل WIMPs تشکیل شده باشد، ذراتش نسبتا به آرامی حرکت می کنند و می توانند مقیاس های کوچکتری مثل فواصل کهکشانی را پوشش دهند این نوع ماده CDM یا ماده تاریک سرد نام دارد. هر دو نوع ماده یعنی HDM و CDM مشکلاتی دارند از جمله اینکه CDM نی تواند ساختارهایی با مقیاس های بزرگ و HDM نمی تواند مقیاس های کوچک را تحت پوشش قرار دهد. با این حساب فرض می کنیم کهکشان ها در میان ماده مخلوط یاMDM شکل گرفته اند.





.

بسيارر بسياررر بسيارر عالي

ممنون مريم خانم و محمد جان

من هرچقدر از اين دست مطالب ميخونم سير نميشم

دستتون درد نكنه
مريم خانم چه اطلاعات خوبي

اگه ميشه بازم از اين دست مطلب بگذاريد
[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]

[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة] مرســـــــــی آقا فرهاد از نظری که دادید[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]
راستش همیشه دنیای ستارگان برام زیبا بوده، دبیرستانی که بودم تمام سقف اتاقم پر از ستاره های شب نما بود، بعدا قسمتی از آن را منظومه ی شمسی کردم و قسمتی دیگر را صور فلکی (ذات الکرسی، دب اکبر دب اصغر و ...) الان هم 2 سال است صور فلکیِ ماه های تولد را گذاشتم.
سیارات منظومه ی شمسی را هم به صورت شب نما دارم، اما گذاشتم بعدها در منزل خودم[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة] نصبشان کنم(چون خیلی طبیعی و دقیق هستند. اگر شد عکسشان را میگذارم.
[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]


آقا محمد از مطلبی که گذاشتید بسیار سپاسگزارم مطمئنم شما در آینده دانشمند میشوید :[-o<: شما سن کمی دارید و جُدا از شیطنت ها، دائم به همه ی تاپیک های علمی سر میزنید، نظر میدهید و پست مربوط میزنید و به دنبال علم و اطلاعات عمومی هستید و این خیلی خوبه!!![ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة] امیدوارم این راه را ادامه دهید و این انرژی تان را در این راه حفظ کنید.

جواهر منظومه شمسی
[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]

همان طورکه در اولین پستم ، عکس ها را دیدید، زحل بعد از سیاره مشتری بزرگترین سیاره در منظومه شمسی می باشد.
این سیاره دارای هفت حلقه مسطح به دور خود است. این هفت حلقه در واقع شامل تعداد زیادی حلقه های باریک که با ذرات یخی درست شده اند، می باشند.

این حلقه ها زحل را به یکی از زیباترین اجرام آسمان در منظومه شمسی تبدیل کرده اند. به جز زحل، سیارات مشتری، نپتون و اورانوس نیز دارای حلقه هایی می باشند که نسبت به حلقه های زحل بسیار کم نورترند.

[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]


قطر زحل در استوا ۱۲۰.۵۴۰ کیلومتر، تقریبا ۱۰ برابر قطر زمین است. این سیاره از زمین با چشم غیر مسلح قابل رویت است البته حلقه های آن دیده نمی شوند. زحل آخرین سیاره ای بود که ستاره شناسان باستان موفق به کشف آن شده بودند. این سیاره به مناسبت خدای کشاورزی رومیان، ساتورن نام گرفت.
زحل در مداری بیضی شکل به دور خورشید در حرکت است. یک سال در زحل معادل ۱۰.۷۵۹ روز و یا ۵/۲۹ سال زمینیست.


گردش
زحل علاوه بر گردش انتقالی خود به دور خورشید، حول محور عمودی فرضی خود نیز در گردش است. زاویه این محور ۲۷ درجه می باشد.
بعد از مشتری، زحل سریعترین گردش وضعی در بین سیارات دیگر منظومه شمسی را دارد. یکبار گردش این سیاره به دور خود تنها ۱۰ ساعت و ۳۹ دقیقه به طول می انجامد. به دلیل این حرکت گردشی سریع، قطر استوایی این سیاره ۱۳.۰۰۰ کیلومتر از قطر قطبی آن بیشتر است.

سطح و جو
بیشتر دانشمندان معتقدند که این سیاره یک غول گازیست و هیچ سطح جامدی ندارد. به هرحال، به نظر می رسد که زحل دارای یک هسته داغ و جامد آهنیست.
اطراف این هسته متراکم، هسته خارجی قرار گرفته که احتمالا ترکیبی از آمونیا، متان و آب می باشد. یک لایه از هیدروژن به شدت فشرده پیرامون هسته خارجی وجود دارد. در بالای این لایه، منطقه ای چسبناک (شربت مانند) متشکل از هیدروژن و هلیوم جای گرفته است. هیدروژن و هلیوم در نزدیک سطح به شکل گاز در می آیند و با اتمسفر زحل که عمدتا ترکیبی از همین دوعنصر است مخلوط می شوند.
یک لایه فشرده از ابر کل سطح زحل را پوشانده است. در تصاویر به دست آمده از این سیاره مناطق و کمربندهای رنگی قابل تشخیصند. چنین مناطقی احتمالا به خاطر تفاوت دما و ارتفاع ابرها در قسمتهای مختلف ظاهر می گردند.
گیاهان و حیوانات مقیم زمین نمی توانند در زحل دوام بیاورند. دانشمندان شک دارند که گونه زیستی در این سیاره یافت شود.

دما
انحراف محور عمودی این سیاره منجر به اختلاف میزان تابش خورشید به قسمتهای مختلف آن و در نهایت ایجاد فصول شده است. هر فصل در این سیاره ۵/۷ سال طول می کشد چرا که مدت زمان یکبار گردش زحل به دور خورشید ۲۹ برابر زمین است.
دمای زحل همیشه از دمای زمین سردتر است زیرا این سیاره از خورشید دورتر است. میانگین دما در بالای ابرها ۱۷۵- درجه سانتیگراد می باشد.
دما در اعماق ابرها بیشتر می شود. سیاره زحل تقریبا ۵/۲ برابر حرارتی که از خورشید دریافت می کند را در فضا متساطع می نماید. بسیاری از ستاره شناسان معتقدند که این حرارت در فرایند فرو رفتن هلیوم به درون هیدروژن مایع به وجود می آید.


چگالی و جرم
در بین همه سیارات منظومه شمسی، زحل کمترین چگالی را دارد. چگالی این سیاره تنها یک دهم چگالی زمین و دو سوم چگالی آب است. به همین دلیل یک تکه از این سیاره نسبت به تکه ای برابر از زمین بسیار سبکتر است و در روی آب شناور می ماند.
گرچه چگالی این سیاره بسیار کم است اما وزن آن پس از مشتری، از دیگر سیارات بیشتر است. جرم زحل ۹۵ بار از جرم زمین بیشتر می باشد. نیروی گرانش این سیاره اندکی از گرانش زمین بیشتر است. یک جسم ۱۰۰ گرمی در زمین، در زحل ۱۰۷ گرم می باشد.



حلقه ها

[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]

حلقه های زحل دور این سیاره و موازی با استوا قرار دارند. آنها هرگز با سیاره برخورد نمی کنند. با گردش زحل به دور خورشید آنها با همان زاویه ثابت و همیشگی در جای خود برقرار می مانند.
هفت حلقه زحل در حقیقت متشکل از هزاران حلقه باریک می باشند. این حلقه های باریک از بیلیونها تکه یخ ایجاد شده اند. ابعاد این تکه های یخ گاهی به اندازه یک ذره کوچکند و گاهی قطر آنها به بیش از ۳ متر می رسد.
حلقه های اصلی زحل بسیار عریضند. برای مثال عرض خارجی ترین حلقه ۳۰۰.۰۰۰ کیلومتر می باشد. با اینحال در ابعاد فضا این حلقه ها بسیار باریک به حساب می آیند. آنقدر باریک که هنگامیکه این سیاره درست در مقابل و در راستای زمین قرار می گیرد نیز این حلقه ها قابل رویت نیستند. :
ضخامت آنها بین ۲۰۰ تا ۳۰۰۰ متر است. در بین حلقه ها فضای خالی قرار گرفته و آنها را از هم جدا می نماید. عرض هر یک از این فضاهای خالی ۳۲۰۰ کیلومتر و یا بیشتر است. البته در برخی از این فضاهای خالی حلقه های بسیار باریکی قرار دارند.


[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]

حلقه های زحل در اوایل قرن ۱۶ توسط ستاره شناس ایتالیایی، گالیله، کشف شدند. گالیله نتوانست با تلسکوپ کوچک خود این حلقه ها را به وضوح و به درستی رصد کند. او فکر می کرد که حلقه ها، قمر های بسیار بزرگ می باشند.
در سال ۱۶۵۶، پس از به کارگیری یک تلسکوپ قوی تر، کریستیان هایگنس (Christiaan Huygens)، ستاره شناس آلمانی، یک حلقه باریک مسطح حول زحل را توصیف کرد. هایگنس فکر می کرد که این حلقه یک صفحه جامد از برخی مواد است.
در سال ۱۶۷۵، دومنیکو کاسینی (Domenico Cassini)، یک ستاره شناس آلمانی متولد فرانسه، کشف دو حلقه مجزا که با گروه هایی از اقمار کوچک شکل گرفته بودند را اعلام نمود. مشاهدات بعدی از زحل وجود تعداد بیشتر این حلقه ها را ثابت نمود. حلقه های باریکی که هفت حلقه اصلی را شکل می دهند در سال ۱۹۸۰ کشف شدند.

اقمار
علاوه بر حلقه ها، زحل دارای ۲۵ قمر به قطر تقریبی ۱۰کیلومتر و چندین قمر کوچکتر نیز می باشد. بزرگترین قمر این سیاره تیتان نام دارد. قطر این قمر ۵۱۵۰ کیلومتر (بزرگتر از سیاره پلوتو) است. تیتان یکی از معدود اقمار موجود در منظومه شمسی است که دارای جو می باشد. اتمسفر این قمر حاوی حجم زیادی نیتروژن است.
بیشتر اقمار زحل دارای چاله های بزرگی هستند. برای مثال قمر میماس (Mimas) چاله ای دارد که یک سوم قطر این قمر را پوشانده است. قمر دیگر، لاپتوس (Iapetus)، دارای یک نیمه روشن و یک نیمه تاریک است. نیمه روشن این قمر ۱۰ برابر بیش از نیمه تاریک آن نور را باز می تاباند. قمر هایپریون (Hyperion) بیشتر شبیه به یک استوانه چاق است تا یک کره.

پرواز به زحل
در سال ۱۹۷۳، ایالات متحده فضاپیمایی را به منظور بررسی دو سیاره مشتری و زحل به فضا فرستاد. نام این فضاپیما پایونیر-ساتورن (Pioneer-Saturn) بود. این فضاپیما در سال ۱۹۷۴ به زحل رسید. پایونیر-ساتورن اطلاعات علمی و تصاویر خوبی از زحل به زمین ارسال کرد. این اطلاعات و تصاویر به اکتشافاتی در مورد دو حلقه بیرونی زحل کمک کرد.
پایونیر-ساتورن همچنین توانست میدان مغناطیسی زحل که ۱۰۰۰ مرتبه از میدان مغناطیسی زمین قوی تر می باشد را کشف کند. این میدان قوی، مگنتوسفر (منطقه نیروهای مغناطیسی قوی) بزرگی را اطراف این سیاره به وجود آورده است. به علاوه، اطلاعاتی که این فضاپیما ارسال کرد نشان داد که درون مگنتوسفر این سیاره کمربندهای تشعشعی وجود دارند. این کمربندها متشکل از الکترونها و پروتونهای پر انرژی قابل مقایسه با کمربندهای ون آلن زمین می باشند.
در سال ۱۹۷۷، ایالات متحده دو سفینه دیگر به نامهای ویجر۱ (Voyager) و ویجر۲ را برای مطالعه زحل و دیگر سیارات ارسال کرد. در ۱۲ نوامبر ۱۹۸۰، ویجر۱ در فاصله ۱۲۶.۰۰۰ کیلومتری زحل و در تاریخ ۲۵ آگوست ۱۹۸۱، ویجر۲ در فاصله ۱۰۱.۰۰۰ کیلومتری این سیاره قرار گرفتند.
دو سفینه ویجر وجود هفت حلقه زحل را تائید کردند. آنها نشان دادند که این حلقه ها خود از حلقه های بسیار باریک تشکیل شده اند. به علاوه اطلاعات و تصاویر تهیه شده توسط آن دو سفینه نه قمر زحل را کشف یا تائید نمودند. آنها همچنین وجود حجم عمده نیتروژن در اتمسفر قمر تیتان را تشخیص دادند.
در سال ۱۹۹۷، ایالات متحده سفینه کاسینی را برای مطالعه این سیاره، حلقه ها و قمرهایش فرستاد. این سفینه در سال ۲۰۰۴ شروع به گردش دور زحل نمود. این سفینه، کاوشگری به نام هایگنس (Huygens) را با خود، به منظور فرود آمدن در سطح تیتان، حمل می کرد. هایگنس توسط آژانس فضایی اروپا ساخته شد.



منابع:
Spinrad, Hyron. "Saturn." World Book Online Reference Center. ۲۰۰۴. World Book, Inc.
سازمان آموزش و پرورش استان خراسان
و سایت [ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذا الرابط] و [ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذا الرابط]

خيلي عالي بود

واقعا اين تاپيكو دوست دارم
ممنون مريم خانم عزيز
:m/:

خواهش میکنم آقا فرهاد
خدا را شکر که این تاپیک یک بیننده داره[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]


تلسکوپ مارک swarovski (اتریشی) 3400000 [ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة](80 میلی متری و اندازه 35 سانت ، وزن 1.5 کیلو ، مناسب برای عکاسی از طبیعت و آسمان شب


[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]

آیا می‌توان گفت که جهان و به تبع آن فضا ، تا بینهایت گسترده شده است؟ یا اینکه چرا برای جهان و چه برای فضا انتهایی وجود ندارد؟ در هر حال ، دانشمندان با وجود اینکه با تخمین می‌توانند تا فاصله 9 میلیارد سال نوری ، چیزهایی را تشخیص دهند، ولی هنوز هم نشانه‌ای از پایان جهان پیدا نکرده‌اند.][/b]

لبه هاي جان توسط تلسكوپ "ادوين پاول هابل "پيدا شده است و تخمين زده شده است كه بنيانگذار نظريه تخمين آن هم خود دكتر ادوين پاول هابل بوده


از زمان انفجار بزرگ تا كنون جهان در حال انبساط بوده ليكن تصاوير دريافتي از انفجارهاي ابرنواخترهاي اغاز جهان توسط تلسكوپ هابل و با استفاده از نظريه هابل محاسبه شده كه اگر مطلبشو بطور كامل پيدا كنم اينجا ميذارم تا استفاده كنيد

ممنون مريم خانم

ممنون آقا فرهاد
چه جالب! میدونید مربوط به چند سال پیش است؟









[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]

حفره سیاه


حفره‌های سیاه جذابترین و اسرار آمیزترین اشیاء آسمانی هستند. مهمترین یافته‌های اختر شناسی سالهای 1960 تپ اخترها و اختر نماها هستند. تپ اخترها منابع رادیویی و (حداقل در یک مورد) منبع نوری تپنده منظم هستند. اختر نماها منابع نوری و رادیویی بسیار شدیدی هستند که ظاهراً از زمین فاصله زیادی دارند. کشف تپ اخترها و اخترنماها بیشتر در نتیجه پیشرفتهای اختر شناسی رادیویی تحقق یافت که در سالهای 1970منجر به جستجوی طبقه تازه‌ای از اشیاء آسمانی شد که عجیبترین پدیده‌های فیزیکی در جهانند.

[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]


این پدیده‌ها ، حفره‌های سیاه نامیده می‌شوند. آنها را از اینرو به این نام خوانده‌اند که بی‌نورند و چون یک جارو برقی اختری ، ماده و انرژی را از فضا می‌مکند. اختر فیزیکدانان ، حفره‌های سیاه را که بسیار کوچکند، آخرین مرحله تاریخ زندگی ستارگان بسیار بزرگ می‌دانند. دانشمندان ، حفره‌های سیاه را که بر اثر نیروی گرانش خودشان فرو می‌پاشند، از تئوری نسبیت عمومی آلبرت انیشتین استنتاج کرده‌اند. تئوری انیشتین در نظریه جاذبه (گرانش) نیوتن کاملاً تجدید نظر کرده است.

اگر یک حفره سیاه در فضای خارجی کشف شود. این رویدادها برای فیزیک و اختر شناسی با اهمیت خواهد بود. فیزیک کلاسیک نمی‌تواند حفره سیاه را تبیین کند. اگر یک حفره سیاه وجود داشته باشد، نسبیت عمومی بطور واقعی مورد تأیید قرار خواهند گرفت.

[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]


تبدیل ستارگان بزرگ به حفره‌های سیاه
بر سر ستاره در حال احتضاری که بیش از دو برابر خورشید است چه می‌آید؟ حتی نیروی قوی نیز نمی‌تواند سرعت فرو پاشی درونی آن را متوقف سازد. و این ستاره کاملاً فرو می‌پاشد و از مرحله ستاره نوترونی فراتر رفته و حتی به یک شی کوچکتر و چگالتر یعنی حفره سیاه تبدیل می‌شود.

فرو پاشی کامل به معنای آن نیست که حفره سیاه از روی صفحه جهان محو می‌شود. همانطور که بوسیله انیشتین توصیف شده است ساختار فضا - زمان فرو پاشی بی پایان را منتفی می‌کند و بجای آن یک انحنای غیر مادی ، نامرئی و واقعی فضا را بوجود می‌آورد. یک حفره سیاه را می‌توان به مرد نامرئی سنگین وزنی تشبیه کرد که روی یک نیمکت نشسته است. او دیده نمی‌شود ولی وزن او در نیمکت فرو رفتگی ایجاد می‌کند.


[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]

حفره سیاه برای فیزیکدانان نظری چیز تازه‌ای نیست. در سال 1939 ج. اوپنهایمر و هارتلند و اس. اشنایدر برای نخستین بار حفره‌های سیاه را به عنوان نتیجه‌ای از نسبیت عمومی پیشنهاد کردند، ولی در آن زمان برای تشخیص آنها هیچ راه معلومی وجود ندارد.

اما با پیشرفت اخیر اختر شناسی رادیویی و کشف علائم رادیویی توضیح ناپذیر از اعماق فضا ، حفره‌های سیاه به صورت موضوع بسیار مهم اختر شناسی درآمده‌اند. دانشمندان معتقدند که این اشیاء نظری پدیده‌های با انرژی فوق العاده چون اختر نماها و تپ اخترها می‌توانند نقشی داشته باشند. حفره‌های سیاه و ستارگان نوترونی تنها اشیاء شناخته شده در فیزیک هستند که برای انجام مشاهده‌های اختر شناختی روی چنان فرستنده‌های بسیار نیرومند تشعشع ، به اندازه کافی فشرده و پر جرمند.

[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]


خواص حفره‌های سیاه
فیزیکدانان به مدد تجهیزات کوچک ، توصیف نسبتاً جامعی از حفره‌های سیاه بدست داده‌اند. به عقیده دکتر جان ویلر و دکتر رئو روفینی از دانشگاه پرینستون حفره‌های سیاه اندازه و شکلی به مفهوم قراردادی آن ندارند اما آنها در محدوده یک قطر 15 کیلومتری عمل می‌کنند. حفره‌های سیاه جرمهای متفاوتی بین جرم خورشید و صد میلیون برابر جرم خورشید دارند. حفره‌های سیاه مثل گرداب عمل می‌کنند.

هر جرم با انرژی سرگردانی که به یک حفره سیاه نزدیک شود (در داخل فاصله معینی که افق آن خوانده می‌شود) بطور مقاومت ناپدیری به درون گرداب ، که همان حفره سیاه است کشیده می‌شود. نیروهای کشندی شدید درون حفره‌های سیاه ماده را در یک سمت می‌کشد و منبسط می‌کند و در سمت دیگر می‌فشرد و خرد می‌کند و خرد می‌کند تا آنکه آن ماده به کلی تجزیه و جزء فضای خمیده و حفره سیاه شود.( خودم: مگه میشه بطورکل دیده نشود. بالاخره ادامه ی حفره ، قسمتی از فضاست یعنی تا کجا تاریک است ودیده نمیشه؟: )

[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]


خواص دیگر حفره‌های سیاه از این هم عجیب‌تر است. زمان و مکان خصوصیات خود را در درون ستاره کاملاً فرو پاشیده رد و بدل می‌کنند. هر شیء در شرایط عادی اندازه خود را نگه می‌دارد ولی نمی‌تواند از عمر فیزیکی بگریزد. در درون حفره سیاه بر اشیاء عمری نمی‌گذرد، ولی مداوماً کوچکتر می‌شوند. مشاهده‌گران حفره سیاه از فاصله مطمئن و ایمنی نمی‌توانند واقعاً آن را ببیند، زیرا نور مانند شکلهای دیگر انرژی ، تحت تأثیر مکش حفره سیاه است.!!!!

همچنانکه نور به درون آن کشیده می‌شود، بطور بی‌پایانی به انتهای قرمز طیف رنگها تغییر مکان می‌دهد و حفره سیاه را سیاه و بنابراین نامرئی می‌کند. اگر حفره‌های سیاه اندکی مرئی بودند، مشاهده گران ، این ستارگان را درست آنگونه که پیش از فرو پاشی هزاران میلیون سال پیش رخ داده بود. علت آن است که وقتی ستاره به حفره سیاه تبدیل می‌شود، نسبت به ناظران خارج بی‌درنگ گذشت زمان در آن متوقف می‌شود. به عقیده دکتر ویلر و دکتر روفینی (علائم و اطلاعات مربوط به مرحله‌های بعدی فرو پاشی هرگز نمی‌گریزند، بلکه در فروپاشی خود هندسه (زمانی و مکانی) درگیر می‌شوند.)


[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]

چند حفره سیاه در جهان وجود دارد؟
به عقیده ای.جی.دابلیو. کامرون از دانشگاه یشیوا ممکن است جهان پر از حفره سیاه باشد. نظریه کیهان شناسی پیش بینی می‌کند که جهان شامل مقدار مشخصی ماده است. اما اخترشناسان از مشاهده‌هایشان استنباط کرده‌اند که تقریباً ماده به اندازه کافی وجود ندارد تا این پیش بینی‌ها را عملی سازد. ماده مشاهده شده به اندازه قابل ملاحظه‌ای کمتر از ماده پیش بینی شده است. دکتر کامرون بر آن است که ماده گمشده ممکن است بوسیله شمار زیادی حفره سیاه بلعیده شده باشد.

تاریخ شیمیایی جهان نشان می‌دهد که نخستین ستارگانی که تشکیل شده‌اند بسیار بزرگ بوده‌اند و انتظار می‌رود به حفره‌های سیاه تبدیل شوند. با قطعیت نمی‌توان گفت که همه ستارگان ناگزیر به حفره‌های سیاه مبدل می‌شوند. دانشمندان نشان داده‌اند که ستارگان نامتقارن ستارگانی که تقارن کروی تقریباً کامل ندارند به این سرنوشت دچار می‌شوند. اما به عقیده وای. ب. زلدوویچ فیزیکدانان شوروی و گروه انگلیسی استون هاوکینگ ، راجر بن روز و روبرت چراک ، عدم تقارن شکلی کوچک ، یک ستاره بزرگ را نجات نخواهند داد.

[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]


آشکار سازی حفره‌های سیاه
یکی از راههای کشف حفره‌های سیاه استفاده از امواج گرانشی است که هنگام فروپاشی گسیل می‌دارند. هر جرم اختری از حیث شکل نامتقارن تششع ممکن است یک منبع قابل اکتشاف مشخص بوجود آورد. جوزف وبر از دانشگاه مریلند ، پیش کسوت رشته تشعشع گرانشی ، رویدادهای زیادی را کشف کرده است که حاکی از ویرانی وسیع ماده در جهان ، از راه فرو پاشی گرانشی است. کار افزار و عبارت است از آنتنهای آلومینیومی ، ابزاری که بوسیله سیمهایی در داخل اتاقهای حفاظ داری آویزانند.و این کار افزار قادر به کشف حفره سیاه است، اما متأسفانه این کار را نمی‌تواند به دقت انجام دهد.

فضا-زمان
[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]

این نمودار مسیر حرکت یک شخص درپیوستارفضا_زمان رانشان می دهد.


دویست سال قبل از آنکه آلبرت انیشتین (1955_1879) نظریه های نسبیت خود را ارایه کند، اسحاق نیوتن (1727_1643)، ریاضیدان انگلیسی، اعلام کرده که فضا کاملاً مجزا از زمان می باشد.(این خیلی جالبه و حتما هم همین طوره اما از درک ما خارجه : )
اما در ریاضی نسبیت، زمان و سه بعدی فضایی _ طول، عرض، ارتفاع با همدیگر، یک چهارچوب چهار بعدی به نام پیوستار فضا _ زمان را تشکیل می دهند.

منبع: [ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذا الرابط]



[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]

مریم جون مطالب علمی بسیار زیبایی رو توی فروم قرار دادی مرسی. عکسها هم عالی بود

محمد مرسی از مطلبی که نوشتی

خواهش میکنم فریده جان
خوشحالم که خوشتون اومده








[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]

بسيار رر ممنون مريم خانم عزيز

خيلي زحمت كشيدين كه با عكس و مطلب گذاشتين

اشكال نداره منم موضوعاتي از اين دست در تاپيك شما قرار بدم ؟؟

خواهش میکنم آقا فرهاد

چه اشکالی داره؟؟؟!!! بسیار بسیار خوشحال میشم که مطلب بگذارید. :;;>:

سیاره مریخ(Mars) چهارمین سیاره نزدیک به خورشید است. این سیاره که بزرگتر از عطارد است "سیاره سرخ" هم نامیده می شود چونکه هنگام مشاهده با تلسکوپ کاملا سرخ دیده می شود.


نکته جالب اینجاست که مریخ اتمسفر نازک،آب،باد و ابر دارد. لیکن به دلیل اینکه انقدر که به زمین نزدیکتر است به خورشید نزدیک نیست لذا آب مریخ به شکل یخ در آمده.همانند بسیاری از سیارات دیگر، هیچ هوایی در مریخ وجود ندارد. فضای مریخ برعکس زمین که مملو از نیتروژن و اکسیژن هست ، آکنده از گاز دی اکسید کربن است.سطح مریخ بسیار شبیه به ماه(ماه قبلا جزو زمین بوده است) و زمین بهمراه کوه های آتشفشانی و دره های بزرگ و دراز(large canyons) است


اما خاک مریخ به خاطر اکسید آهن(زنگ آهن) قرمز شده است.
به همین دلیل سالهاست که دانشمندان معتقدند بر روی مریخ حیات وجود داشته اشت لیکن تاکنون شواهدی دال بر حیات دیده نشده.

اما آنچیزی که باور های دانشمندان را اخیرا به چالش کشید تصاویری بود که یکی از تلسکوپ ها به زمین مخابره کرد
همانطور که می بینین. ظاهرا فردی رو در حال تفکر نشان میدهد. سازمان ناسا بلافاصله اقدام به ارسال شاتلی به سمت مریخ جهت عکسبرداری کرد اما بعدها اعلام کرد این تصویر، تنها تکه سنگی است که به دین شکل درامده.

علاوه بر آن تصویر چهره یک مرد بر روی سطح مریخ دیده شد:


اما این بار نیز ناسا اعلام کرد خطای دید بوده است.

چندی بعد تصویر یک شکلک خندان دیده شد...


چند تصویر در خصوص کانالهای آب که به حوضچه ای متصل میشدند نیز بدست آمد اما ناسا وجود حیات را انکار نمود !

اما آنچیزی که بر ما مسلم است این است که آفرینش خداوند فقط به سطح زمین محدود نمی شود... شاید قبلا بر روی مریخ حیاتی بوده و همانند دایناسورها منقرض شده باشند!

روی مریخ آب رو هم بصورت یخ پیدا کردن. می دونید که هرجا هم آب باشه یعنی حیات هست.

متن جالبی بود
ممنو از شما

بسیار عالی بود

ممنون آقا افشین :cheers: