چکامه ها

دوستان گرامی در این جستار چکامه هایی که دوستشان دارید را قرار بدهید تا همگی از خواندنشان لذت ببریم.

با سپاس از مهرورزیتان.

میعاد

در فراسوی ِ مرزهای ِ تن‌ات تو را دوست می‌دارم.
آینه‌ها و شب‌پره‌های ِ مشتاق را به من بده
روشنی و شراب را
آسمان ِ بلند و کمان ِ گشاده‌ی ِ پُل
پرنده‌ها و قوس و قزح را به من بده
و راه ِ آخرین را
در پرده‌ئی که می‌زنی مکرر کن
در فراسوی ِ مرزهای ِ تن‌ام
تو را دوست می‌دارم.
در آن دوردست ِ بعید
که رسالت ِ اندام‌ها پایان می‌پذیرد
و شعله و شور ِ تپش‌ها و خواهش‌ها
به‌تمامی
فرومی‌نشیند
و هر معنا قالب ِ لفظ را وامی‌گذارد
چنان‌چون روحی
که جسد را در پایان ِ سفر،
تا به هجوم ِ کرکس‌های ِ پایان‌اش وانهد...
در فراسوهای ِ عشق
تو را دوست می‌دارم،
در فراسوهای ِ پرده و رنگ.
در فراسوهای ِ پیکرهای ِمان
با من وعده‌ی ِ دیداری بده.

شاملو

مرسي الناز جان و مرسي شاملو.
فكر كنم خوشگلترين تاپيك بشه.

بودنت را ارزو مندم
بس
زلال
جاری
عشوه گر
بودنت را ارزومندم
نه بدینسان
تلخ
پر خون
ناهمگون
بودنت را ارزومندم
در عطر جنگل
در پاکی دریا
در سپیدی ابر
بودنت را ارزومندم
ای افرینشگر
که چنین نقشم زدی
پر یاس
پر باران
در بدر دنبال توام
در پی سرهای بریده روان
و اعتقاد
حرف مضحکی است
انگاه که خون میبارد از دستانمان
وجدان خنده ای است ناگاه
که پر میکند ذهن را از بیزاری
نفرت
از تو و افریدگانت
بودنت را ارزومندم
نه چنان که کلاغان
با قار قار حیوانیشان
صدایت میکنند
نه چنان که میخوانندت در مناجات شبانه
بودنت را ارزومندم
تو نیاز منی
آه که چه نیاز پستی
پست
پست
حماقت میورزم
به وجودت
افریننده
ای زاییده بیماری
مرا به خود بخوان
بودنت را ارزومندم
در معصومیت رقص دختری
که تا لحظه ای دیگر
تن خود را ستاره باران
بوسه های هوسبازی من میکند
بودنت را ارزومندم
در تیک تاک ساعت دیواری
در یاس بین نفس های به شماره افتاده
که گاه بیرون نمیاید
ای دلفریب دروغین
بودنت را ارزومندم
به درازای تاریخ
به تعداد کودکان گرسنه
به دانه دانه اشکهای مادران فرزند مرده
بودنت را ارزومندم
به بلندی دستاری که بر سرها نهادند
تو فروخته شدی
باور کن فروخته شدی
باور کن
به تمام اشکهای مخلوقاتت فروخته شدی
ناچیز شدی
در زمزمه نفرینهای ما به هم نوعانمان
در زیارتهای روز دهم
در دست یازیدن به هم جنسمان
در بوسیدن سنگهای سرد
در فریاد توبه های ناممکن
بودنت را ارزومندم
در شراین خون بار خود
که در رودخانه رگهایم جاری است
وحیاتم را به تو میبخشم
ای از رگ گردن نزدیکتر
بودنت را ارزومندم
ای سیال در وجودم
بودنت را ارزومندم

من و تو،درخت و بارون

من باهارم، تو زمین

من زمینم،تو باهار

من درختم،تو باهار

ناز انگشتای بارون تو،باغم میکنه

میون جنگلا تاقم میکنه.

تو بزرگی مث شب.

اگه مهتاب باشه یا نه

تو بزرگی

مث شب

خود مهتابی تو اصلا،خود مهتابی تو.

تازه،وقتی بره مهتاب و

هنوز

شب تنها

باید

راه دوری رو بره تا دم دروازه ی نور-

مث شب گود و بزرگی

مث شب.

تازه،روزم که بیاد،

تو تمیزی

مث شبنم

مث صبح.

تو مث مخمل ابری

مث بوی علفی

مث اون ململ مه نازکی:

اون ململ مه

که رو عطر علفا،مثل بلاتکلیفی

هاج و واج مونده مردَد

میون موندن و رفتن

میون مرگ و حیات.


مث برفایی تو.

تازه آبم که بشن برفا و عریون بشه کوه

مث اون قله ی مغرور بلندی

که به ابرای سیاهی و به بادای بدی میخندی...

من باهارم،تو زمین

من زمینم ،تو باهار

من درختم تو باهار،-

ناز انگشتای بارون تو باغم میکنه

میون جنگلا تاقم میکنه.

شاملو

تپشهای قلبم را به باور خاطره هايم پيوند می زنم ،

و سرزمينی را که همزاد با خاک است و کهن تر از تاريخ ، برای نوباوگان خاک و تازه به دوران
رسيدگان تاريخ زمزمه می کنم .

زمزمه می کنم که :

من از نسل شب شکنان روزگارم ،

من از نسل نورآفرينان پاک ،

از سلاله پاک آريائيان بردبارم ،

منم ميراث هزار ساله زمين ،

همان ازشرق تا غرب گسترده آغوش ،

همان پيام آور مهر و دوستی ،

همان گرفته در فش آشتی بر دوش

نه خود ستيزم ، نه ديگر ستيز

مرا و يادگاران مرا به نيکی يادآر

که يادگار يادگاران من ، همه شادی است و شادمانی ؛

سفر کردم که از یادم بری دیدم نمیشه
آخه عشق یه عاشق با ندیدن کم نمیشه

غم دور از تو موندن یه بی بال و پرم کرد
نرفت از یاد من عشق ،سفر عاشق ترم کرد

هنوز پیشمرگتم من نمیرم تا نمیری
خوشم با خاطراتم اینو ازمن نگیری

دلم از ابرو بارون بجز اسم تو نشنید
تو مهتاب شبونه چشمام فقط تورو دید

مگه میشه ندیدت تو مهتاب شبونه
مگه میشه نخوندت تو شعر عاشقونه

میخوام برگردم اما میترسم بگی حرفی نداری
بگی عشقی نمونده میترسم بری تنهام بذاری

... می نوش که ندانیم زه کجا آمده ایم
خوش باش ندانیم به کجا خواهیم رفت ...

خدایا نه آنقدر پاکم که کمکم کنی ، نه آنقدر بدم که رهایم کنی. میان این 2 گمم. هم خود و هم تو را آزار میدهم . و هر چقدر تلاش میکنم نمیتوانم آنی باشم که تو خواستی و هرگز دوست ندارم آنی باشم که رهایم کنی. و آنقدر بی تو تنهایم که بی تو یعنی هیچ یعنی پوچ ...
خدایا پس مرا ببر به آنچه خودت میخواهی . پروردگارا هیچ وقت رهایم نکن ...

خشت کج

چه کسی مرا آفریده، مهم نیست.

برای چه آفریده، مهم نیست.

از من در مورد بودن با نبودنم نظری خواسته یا نه، مهم نیست.

حالا که به زور آفریده شده ام، به زور زندگی می کنم و به زور می میرم؛ چرا باید محاکمه شوم، مهم نیست.

بدبختم یا ناشکر، مهم نیست.

عدالت، مهربانی، بزرگی؛ کجاست، مهم نیست.

این همه مردم ناچار

این همه کودکان بیمار و بی سرپرست و بد سرپرست،

دخترکان زشت روی

و پسرکان بی جاذبه دور و برم

در ملک همان بزرگ و مهربان و عادل؛ گناهشان چه بوده، مهم نیست.

چرا کسی به آه این مظلومان گوش نمی دهد.

چرا آنها که می بینند نمی خواهند بفهمند؛ بی غیرتند یا ترسو، مهم نیست.

از همه دردناکتر، زاد و ولد کردن آدمها در چنین زندانی، دلیلش کوری و جهل است، یا عقده ظلمی که در حقشان شده؛ مهم نیست.

من دیگر غصه هیچ پدر و مادری را نمی خورم؛ آنان واسطه این آفرینشند.

من از آفریدگارم دلگیرم، حتی اگر جایی دیگر باشد که اینها را از دل من در بیاورد، باز هم مهم نیست.


اما..

اینها را می دانم یا نمی دانم، مهم است.

ظلم آفرینش را فریاد می کشم

کافر بخوانندم، مهم نیست.

باغ آیینه

چراغی به دستم، چراغی در برابرم:
من به جنگ سیاهی می روم.

گهواره های خستگی
از کشمکش رفت و آمدها
باز ایستاده اند،
و خورشیدی از اعماق
کهکشان های خاکستر شده را
روشن می کند.
***
فریادهای عاصی آذرخش -
هنگامی که تگرگ
در بطن بی قرار ابر
نطفه می بندد.
و درد خاموش وار تک -
هنگامی که غوره خرد
در انتهای شاخسار طولانی پیچ پیچ جوانه می زند.
فریاد من همه گریز از درد بود
چرا که من، در وحشت انگیزترین شبها، آفتاب را به دعائی
نومیدوار طلب می کرده ام.
***
تو از خورشیدها آمده ای، از سپیده دم ها آمده ای
تو از آینه ها و ابریشم ها آمده ای.
***
در خلئی که نه خدا بود و نه آتش
نگاه و اعتماد ترا به دعائی نومیدوار طلب کرده بودم.
جریانی جدی
در فاصله دو مرگ
در تهی میان دو تنهائی -
نگاه و اعتماد تو، بدینگونه است!
***
شادی تو بی رحم است و بزرگوار،
نفست در دست های خالی من ترانه و سبزی است

من برمی خیزم!

چراغی در دست
چراغی در دلم.
زنگار روحم را صیقل می زنم
اینه ئی برابر اینه ات می گذارم
تا از تو
ابدیتی بسازم.

ببخشید اینجا مطلب نوشتم.

الناز جون این شعر آخری چه سوزی داشت من با این شاعر زیاد آشنا نبودم.

فریده جان تو لینک زیر میتونید دربارش بیشتر بخونید:

http://fa.wikipedia.org/wiki/احمد_شاملو

شاعر بزرگی هستن و من عاشق چکامه های ایشون هستم.

بسيار زيبا

مرسی دوستان عالی بود همگی...

بچه ها خیلی قشنگ بود ممنون الناز جون ، آقا فرهاد و محمد عزیز

:;;>: :;;>: :;;>: :;;>:


خيلي قشنگ بود

بازم يه كار قشنگ ديگه از الناز خانم عزيز

الناز جون مرسی خانمی. حتماً بهش سر می زنم.

آقا فرهاد شعرتون مثل شعر الناز جون خیلی سوز داشت. مرسی

آقا محمد شعر شما هم خیلی غم انگیز بود. مرسی

نیلوفر جون خیلی زیبا بود مرسی