حيات وحش در ناميبيا (به مناسبت سفر دکتر به نامیبیا)

این تصاویر را از مطلب حيات وحش در ناميبيا از جام جم انتخاب کردم و به مناسبت موفقیت دکتر معماریان در اخذ بورسیه دوره دامپزشکی حمایت از حیوانات در حال انقراض یوزپلنگ در کشور نامیبیا در این قسمت قرار می دهم :

حيات وحش در ناميبيا
جام جم آنلاين. كشور ناميبيا واقع در جنوب غرب قاره آفريقا كشوري پهناور و داراي حيات وحش منحصر به فرد است. به دليل وجود صحاري گسترده در ناميبيا بسياري از گونه هاي جانوري به دليل اين كه تماسشان با ساير همنوعان خود كه در ديگر مناطق قاره آفريقا زندگي مي كنند، قطع بوده داراي خصوصياتي متفاوت هستند. فيل ها و شيرها در ناميبيا چثه اي بزرگتر از ساير همنوعان خود دارند. پاتريك ديودونه، عكاس فرانسوي كه به حيات وحش دل بسته است ، عكس هايي از طبيعت و حيات وحش ناميبيا را تهيه كرده كه سايه روشن ها در اين عكس ها جلوه خاصي را به آنها بخشيده است. نگاهي كوتاه و تصويري به حيات وحش در ناميبيا. 19 آبان 88 . منبع : نتور مگزين. گزارش : بهرام افتخاري.



منظره يك گله گورخر كه تشنگي آنها را به عذاب آورده و در فاصله‌اي نزديك از يك شير نر بزرگ شكارچي اصلي خود انتظار مي‌كشند تا ببينند كه چه زماني شير اين بركه آب را در پارك ملي اتوشا در ناميبيا ترك مي‌كند.



منظره زيباي پارك ناميب ـ نوكلوفت در صحراي ناميب در هنگام بامداد .



چهره يك ديك ـ ديك دامارا يكي از كوچكترين گونه‌هاي آهو در پارك ملي اتوشا در ناميبيا. نر و ماده اين گونه همواره با يكديگر بوده و حتي يك گام هم از هم دور نمي‌شوند.



تصوير يك تولة شير آبي كه در كنار مادرش در ساحل اسكلت در حاشيه صحراي ناميب نشسته است. به دليل جريان آب سرد بنگوئلا كه از قطب جنوب به سوي اين ساحل مي‌آيد گله‌هاي بزرگ شير آبي در ساحل اسكلت فراوان هستند.



تصوير دو فيل غول‌پيكر ناميبيا كه از كنار يك گله كوچك ايمپالا در پارك ملي اتوشا در هنگام غروب عبور مي‌كنند.



منظره جالب يك گله بزرگ ايمپالا در كنار يك بركه آب در پارك ملي اتوشا. در فصل خشك در كنار بركه‌هاي آب مي‌توان انواع حيوانات علفخوار كه براي سيراب شدن دور هم جمع مي‌شوند را مشاهده كرد.



يك كرگدن سياه ماده به همراه فرزندش در هنگام شب در كنار يك بركه آب در پارك ملي اتوشا ايستاده است.



يك سوريكات روي دو پا ايستاده و به دقت مراقب پيرامون لانه است. سوريكات‌ها جانوراني اجتماعي بوده كه به صورت گروهي زندگي مي‌كنند و به طور دستجمعي از خود در مقابل شكارچيان دفاع مي‌نمايند.



تصوير يك مانگوست سرخ گونه‌اي از راسوها كه از روي شاخه خشك تنه درختي در پارك ملي اتوشا به دقت مراقب اطراف خود است.



منظره جالب يك كودو كه معلوم نيست از چه چيزي ترسيده و پا به فرار گذاشته است در حالي كه يك گروه از پرندگان نظافتچي او را در پارك ملي اتوشا همراهي مي‌كند.

چقدر قشنگن.خوش به حال آقاي دكتر و خانمشون.

منم میخوام آهو خیلی خوشگله

من نمیخوام آخه اگر بخوام واگذار میشم.

خوشبحال آقای دکتر و خانم دکتر

چند وقته میرن و میان؟

آقای دکتر الان نامیبیا هستند؟

نه ، شنبه 2 هفته آینده می روند!

بنظر شما از اونجا وقت میکنن به ما سر بزنن؟

فکر نکنم چون دکتر همین الانم خیلی کم میاد تویه فروم.خوش به حال اقا دکتر اونجا کلی حیوون میبینو کیف میکنه. منم میخوام با اقا دکتر برم

من هم فکر نکنم ، ولی دکتر جان خودشون بهتر می دونن ، قراره 3 ماهه باشه ، ولی ممکنه از 1 ماه تا 6 ماه طول بکشه!

بنظر منم سه ماه بیشتر طول میکشه اما از طرفی هم میگم اونجا که ایران نیست بگن سه ماه بعد شش ماه طول بکشه من ترسم از چیزیه دیگه ایه می ترسم برن و دیگه هیچ وقت برنگردن ایران. البته هر کی جای اونا باشه همین کارو میکنه. با اینکه هیچ وقت تا حالا خانم دکتر و آقای دکتر رو ندیدم اما با این همه دلم میگیره. دوست ندارم برا همیشه برن.

مردم اونجا به چه زبانی تکلم میکنند؟

نه فکر می کنم که ایشون حتما برمی گردند ایران! چوت ایشون هموراه به من گفند که عاشق کمک به حیوانات بیچاره اینجا هستند و حیوانات اونجا وضعشون بهتره و برای همین قصد سفر به جای دیگری را ندارند ، البته ممکنه در آینده نظرشون عوض بشه!

با درود

من هر کجای دنیا که بتوانم بر دانش خود در زمینه حیوانات وحشی بیفزایم حتما دریغ نمی کنم.

نامیبیا اولین کشوری است که توانسته است نسل یوزپلنگ را حفظ کرده و حتی تعداد آنها را آفزایش دهد (البته با کمک دامپزشکان آمریکایی و آلمانی) و از آنجایی که یوزپلنگ آسیایی تنها در ایران باقی مانده و شاید نزدیک به 40 غلاده بیشتر از این مخلوق بی نظیر وجود نداشته باشد. ما کماکان فقط صحبت می کنیم و شاید دوست داریم مانند ببر مازندران و شیر ایرانی در آینده نزدیک با یاد یوز ایرانی خوش باشیم

قصد من از صفر به نامیبیا فرا گرفتن تجربیات موفق آنها در زمینه حفظ یوز پلنگ آفریقایی است تا شاید بتوانیم (اگر آقایان دوست داشته باشند و اجازه بدهند) یوز آسیایی را از انقراض نجات دهیم


من هیچ گاه حیوانات کشورم را فراموش نمی کنم چون در قبال آنها وظیفه دارم و هیچ جای دنیا حیوانات به اندازه ایران به من نیاز ندارند.

با درود

احساس مسئولیت شما واقعا قابل تقدیره . یکبار ر وقتی پروفسور حسابی داشتن تو یکی از دانشگاههای خارج از کشور تدریس میکردن یکی از دانشجوها ازشون می پرسه که جهان سوم چه جور جاییه؟ پروفسور جواب میدن جهان سوم جایی که اگه بخوای کشورتو آباد کنی خونت ویران میشه و اگه بخوای خونتو آباد کنی باید کشورتو ویران کنی .
امیدوارم فداکاری شما و امثال شما هیچ وقت از یاد مردم نره.

خوش به حالتون اقا دکتر میتوننین به حیونا کمک کنین نه مثل ما منقرضشون کنیم ولی ایران بیشتر از هرجا حیووناش کمک میخواد

آقای دکتر

سخته جایی باشی بخصوص اگر مملکتت باشه و نتونی کاری بکنی یا نزارن کاری بکنی.

اگر همچین روزی برسه، اونوقت شما نمی روید؟

سمیر جان میدونم سوال رو از آقای دکتر پرسیدین ولی بنظر من اگه واقعا آدم به اون اطمینان برسه (که واقعا نیمشه اینجا چیزی رو عوض کنه) نرفتنش نوعی خیانته. چون در عین حال که هر انسان نسبت به مملکتش یکسری مسئولیتهایی رو داره در عین حال نسبت به همه هم نوعهاش و کل جهان هم وظابفی رو داره .
راستش شاید این عقاید من بنظر خیلی ها خنده دار بیاد ولی فکر میکنم یک پزشک یا دامپزشک بعد از اینهمه زحمت کشیدن و درس خوندن و ... حالا فقط بخوان حرفه و مقامشون رو در ازای گرفتن پول ارائه کنن. یعنی دقیقا همه اون زحمتها رو دارن با پول عوض میکنن . ایکاش توی دانشگاههای ما بجز ارائه علم میتونستن وجدان کاری رو هم یاده دانشجوها بدن.
در هرحال وقتی خودمو جای آقای دکتر میذارم میبینم که ایشون لیاقت یک زندگی ایده آل رو دارن و حتما از ایران خارج میشدم. اما وقتی جای خودم میشمو از دور به ایشون نیگاه میکنم از ته دلم آرزو میکنم که کشورمون رو ترک نکنن.

حالا یه سوال کسی میدونه که خانم دکتر هم همراه آقای دکتر میرن یا نه؟

بله.خانم دكتر هم ميرن.