نیچه و درس ایثار

"نیچه " فیلسوف ؛ نابغه و نویسنده ودانشمند بزرگ المان و افتخار بشریت قرن 19 و یکی از سرمایه های معنوی انسان است (موافق یا مخالف بودن با او بحث دیگری است ) او که در ابتدا آنقدر خشن بود که فقط "زور" را حق میدانست در اواخر عمر به انسانیت خویش بازگشت و هنگامیکه اسبی نحیف را افتاده در جوی دید که سنگینی گاری را تحمل میکند و نای و قدرت برخاستنش نیست اما گاریچی با خشونت جلاد گونه ای ؛تازیانه اش میزند که از شدت درد برخیزد "نیچه" طاقت نیاورد و با گاریچی درگیر شد "نیچه" فیلسوف برای دفاع از اسبی که فقط مظلوم بود نه حتی مملوک نیچه - به گاریچی حمله کرد و معلوم است که در چنین مبارزه ای که یک طرف فیلسوفی است و طرف دیگر گاریچی چه کسی پیروز است .

نیچه با لگدی که از گاریچی خورد نقش زمین شد و مرد!! این عمل نیچه یک واقعه و یک واقعیت است و در تمام دنیا مشابه دارد که وقتی میشنویم نیچه با آن عظمتش به سرنوشت یک اسب ؛ نه نوع اسب -می اندیشد و چنان حساسیتی نشان میدهد که جان خویش را برای ان فدا میکند از ستایش نیچه ؛ سرشار میشویم و عملش را بزرگترین و با شکوه نرین عملی میدانیم که در زندگیش انجام داده است و شاید بزرگترین اثری است که در زندگی اش خلق کرده است .

در پایان پر شکوه زندگی "نیچه" بحث سود وارزش کاملا روشن میشود در اینجا بشریت زیان کرده است که "نیچه" را به اسب گاری داده است ولی او یک "ارزش " آفریده است که انسان تا چه حد می تواند احساس مسئولیت کند و نسبت به سرنوشت دیگران - حتی سرنوشت حیوانات و حتی نسبت به پدیده ی ظالمانه حقیری که در کنارش میگذرد تا چه حد حساسیت داشته باشد و این چقدر فرق دارد با آدمهائی که در تمام عمرشان به زندگی روزمره خود مشغولند و نسبت به آنچه در اطرافشان میگذرد و نسبت به فقرو گرسنگی و ذلت و بدبختی همنوعانشان و سرنوشت کشورشان هیچ دغدغه ای ندارند.

ارزش ماورائ عقلی که نیچه به قیمت جانش افریده است اینست که دفاع از حق ولو حق یک اسب زبان بسته یک عمل انسانی است و جلوگیری از ظلم - حتی ظلم بیک حیوان! یک مسئولیت انسانی و اجتماعی است و انسانها باید برای دفاع از "حق" و جلوگیری از "ظلم " به مقامی برسند که بتوانند از زندگی و هستی خود چشم بپوشند .عمل نیچه برای کسانی که همه امور را با تحلیل "سود و زیان " می سنجند غیر منطقی و غیرقابل توجیه است اما کار او "ایثار " است انهم ایثار جان انهم در دفاع از حق یک اسب بسته شده به گاری !

"ایثار " فرمانی است برای بخشیدن همه چیز و گرفتن هیچ چیز یعنی ای فرد! بمیر تا دیگران بمانند ؛ اسارت را بپذیر تا دیگران به آزادی برسند زندگیت را در خدمت مردم ؛ به رنج و بدبختی و محرومیت و دور شدن از همه لذتها بگذران و همه ی بدبختیها را استقبال و تحمل کن و تلخ و مجروح ومحروم زندگی کن تا نسل بعد و نسلهای بعدی بتوانند خوب زندگی کنند.

راستی ما در زندگی روزمره خود تا چه حد حاضریم ایثارگر باشیم؟