حیواناتی که از انقراض نجات پیدا کرده‌اند

راسوی پا سیاه (Black-footed ferret)

کم‌ترین جمیعت ثبت شده : 18 ماستلا نیگریپس Mustela nigripes یک پستاندار کوچک در آمریکای شمالی است. این حیوانات معمولا از پستانداران کوچک دیگری به نام سگ‌های چمن زار تغذیه می‌کنند. این حیوانات آسیب بسیاری به محصولات کشاورزی وارد می‌کنند و به همین دلیل آژانس‌های دولتی آمریکا برای چند دهه تلاش زیادی برای از بین بردن آن‌ها کردند که این کار باعث شد نسل این حیوانات در معرض انقراض قرار بگیرد. تا دهه 1970 / 1350 تصور می‌شد آن‌ها به طور کامل منقرض شده‌اند. سپس در سال 1981 / 1360 جمعیتی از این حیوانات در ایالت ویومینگ کشف شد. اما جمعیت آن‌ها به دلیل بیماری به سرعت شروع به کم شدن کرد تا این که در سال 1986 / 1365 تعداد آن‌ها به 18 قطعه رسید. به همین دلیل همه این حیوانات گرفته شدند و برای چند سال در اسارت پرورش پیدا کردند و در سال 1991 / 1370 دوباره به حیات وحش بازگردانده شدند. با تلاش‌های صورت گرفته از آن زمان، جمیعت این حیوانات به بیش از 200 قطعه رسیده، اما هنوز هم نسل آن‌ها در معرض انقراض است.




سوسمار درختی آبی (Blue iguana)
کم‌ترین جمیعت ثبت شده : 15 عدد در حیات وحش شاید خنده‌دار باشد که یکی از گونه‌هایی که به شدت در معرض انقراض دارد، طولانی‌ترین عمر را در بین مارمورلک‌های جهان دارد. سن پیرترین گونه از این حیوانات به 67 سال نیز رسیده است. زمانی که طول آ‌ن‌ها با احتساب دم به 1.5 متر می‌رسد، این سوسمارها می‌توانند رنگ پوست خود را از خاکستری استتارشونده به آبی تهدید کننده تغییر دهند تا وجود خود را اعلام کنند. سال‌ها شکار این حیوانات توسط گربه‌ها و سگ‌های شکاری که همراه انسان‌ها به جزایر کارائیب آورده شده بودند، ادامه پیدا کرد، طوری‌که تا سال 2002 / 1381 فقط 15 قطعه از این گونه در حیات وحش باقی بماند. در تلاشی گسترده برای حفظ این حیوان که با نام برنامه احیای سوسمار آبی نام‌گذاری شده بود، صدها عدد از این سوسمارها در اسارت پرورش یافته و سپس در حیات وحش رها شدند. تا سال 2005 / 1384 فقط 25 سوسمار آبی در طبیعت وجود داشت. اما خوشبختانه این سوسمارها باهوش و وقف‌پذیر بودند و در برابر اثرات جانبی ناشی از تولید مثل از یک نژاد مقاومت نشان دادند و به همین دلیل امیدهای زیادی برای نجات نسل آن‌ها وجود دارد.


کبوتر صورتی (Pink pigeon)
کم‌ترین جمعیت ثبت شده : 10 در جزیره موریس در اقیانوس هند، نادرترین نوع کبوتر در جهان زندگی می‌کند که Nesoenas mayeri نام دارند. با ده‌ها سال تلاش تعداد کبوترهای صورتی به بیش از 350 قطعه رسیده است. طول این کبوتر 38 سانتی‌متر است که برای کبوترها اندازه بزرگی محسوب می‌شود و رنگ‌ پرهای آن هم قابل پیش‌بینی است. مهم‌ترین مشکل این کبوترها از دست دادن محل سکونت طبیعی است که با آورده شدن میمون‌های شکاری به این جزیره، مشکل مسکن حادتر هم شد. تا سال 1990 / 1360 فقط 10 قطعه کبوتر صورتی در جهان باقی مانده بود که همه آن‌ها در درخت‌های یک بیشه کوچک لانه کرده بودند. اما با برنامه‌هایی مانند پرورش این حیوانات در اسارت، بازگرداندن محل زندگی و کنترل شکارچیان تعداد این پرندگان در حال افزایش است، در غیر این صورت نسل این پرندگان منقرض شده بود.


سار بالی (Bali starling)
آخرین جمعیت ثبت شده : 6 بزرگ‌ترین مشکل این پرنده زیبایی آن است. به دلیل ظاهر برجسته و قابل توجه – سفید درخشان به همراه پوست آبی در اطراف چشم و نوک پرهای مشکی در بال‌ها و دم – این حیوان به شدت در تجارت پرندگان قفسی محبوبیت پیدا کرد و به یکی از اهداف شکارچیان غیر قانونی بدل شد. Leucopsar rothschildi فقط در جزیره بالی در اندونزی زندگی می‌کند. در سال 1990 / 1369 جمعیت آن تا 15 قطعه پایین آمد و سپس با تلاش‌های صورت گرفته تعداد آن‌ها به 50 قطعه رسید. اما باز هم به دلیل شکار غیرمجاز در سال 2001 / 1380 فقط 6 قطعه از این حیوانات در حیات وحش باقی ماندند. با پروش این حیوانات در اسارت تا سال 2008 / 1387 تعداد جمعیت وحشی این حیوانات به 106 پرنده بالغ و 39 پرنده جوان رسید. ارزیابی‌های سال گذشته نشان می‌دهد جمعیت این پرنده بار دیگر در حال کم شدن است.


پدِر گالِکسیاس (Pedder galaxias)
آخرین جمیعت ثبت شده : در طبیعت منقرض شده و پرورش آن در اسارت ادامه دارد در سال 1972 / 1351 با وجود اعتراضات و شکایت‌های فراوان، دریاچه پدر در تاسمانی استرالیا به دلیل ساخت یک سد و نیروگاه برق‌آبی به طور کل به زیر آب رفت. یکی از خسارت‌های ساخت این سد انقراض ماهی‌هایی با ظاهر خال‌دار است. آخرین بار این ماهی در سال 1996 / 1375 دیده شد و این تصور می‌رفت که جمعیت این ماهی به طور کامل محو شده و از بین رفته است. اما خوشبختانه تا زمان اتفاق افتادن این رویداد، تعدادی از این ماهی‌ها از خطر انقراض نجات پیدا کرده بودند. تعدادی از این حیوانات در اسارت پرورش یافت و سپس در دو دریاچه نزدیک رها شدند. جمیعت این ماهی‌ها در دریاچه ابرون که برای اولین بار در سال 1992 / 1371 در آن رها شدند، در حال افزایش است. گروه دوم که در سد Strathgordon رها شده‌اند نیز نجات پیدا کرده‌اند، اما تاکنون موفقتی برای تولیدمثل نداشته‌اند.


منبع: خبرآنلاین

اگه من اشتباه نکنم نوع اول (فرت) به عنوان حیوون خونگی نگهداری میشه و به اسم تجاری موش خرما توی ایران شناخته میشه، درسته؟؟

کاش میشد کاری برای یوز ، پلنگ و شیر ایرانی هم کرد ... فکر می کنین اگر انسانها منقرض بشن، امید به احیای این حیوانات هست؟

به نظر من که هر بلایی سر حیوونا میاد این آدما یه دستی توش داشتن. مطمئنا اگه آدما نباشن حیوونا خیلی راحت تر زندگی میکنن

مرسی نیلوفر جان می دونید ایگوانای آبی کجا ممکنه یافت بشه؟