چرا این حیوانات در ایران بدنیا آمدن

همیشه افتخارمون بوده که ایرانی هستیم. با افتخار از ببر مازندران و گربه پرشین زیبا، غزال ایرانی و و و و تعریف میکنیم. میگیم ایرانی ها آدمای خوبین و حیوانات رو دوست دارن. اما هممون میدونیم این حرفا درست نیست.
بله هستند آدمهایی که به گربه های خیابانی غذا میدن، برنج مونده اضافی رو میریزن تو باغچه تا گنجشکا بخورن، آشغال گوشتها و غذا ها رو میبرن برای ماده سگی که چندتا توله داره.
اما میدونیم تعداشون خیلی کمه. بیشترو بیشتر میبینیم و میشنویم از آدمهایی که این حیوانات رو اذیت میکنن و میکشن.
خودمون پسر بچه هایی رو دیدیم که توله سگی رو با طناب محکم بستن و دارن میکشنش روی زمین تا راه بره و هر از گاهی هم یه لگد میکوبن که برو دیگه اه !!!!!
یا بچه هایی که دارن بچه گربه کوچولو رو با لگد میزنن تا له بشه و صدای خندشون تا چندتا کوچه اونطرف تر بلند شده!!!!!
اما اینا آدمهای عامی هستند. اینا بچه اند. خیلی خوب، باشه، قبوله. اما حتی فکرشو نکنید که دولت و آدمهایی که خودشونو صاحب منصب میدونن اینجوری هستند. نه نه اونا حتما به فکر حیوونا هستند. حتما رئیس حفاظت محیط زیست به فکر حیوونایی که در اسارتن هست!!!!!!
دیروز با بچه های دانشگاه قرار گذاشتیم که بریم موزه حیات وحش داراباد و از حیوونا طراحی کنیم. صبح بلند شدم و دوربینمم گذاشتم تو کیفم و وسایلمو برداشتم و خوشحال راه افتادم به طرف موزه. هوا عالی بود. همه جا سبز بود و گلهای زیادی باز شده بودن و موزه واقعا زیبا شده بود. از جلوی در راه افتادیم و به قفس اول رسیدیم. بد نبود. کبوتر بودن و خیلی هم سرحال. قفس دوم یه سری مرغ مینا. راستش چنگی به دل نمیزد. کثیف، کوچیک و بدون غذای مناسب.
قفس بعدی ! تعجب کردم! اینا که 3تا بودن! یه جغد بزرگ که حتی چشماشو باز نمیکرد. تنها تو یه جای کثیف که هیچ درختی نبود. فقط یه شاخه خشک که روش ایستاده بود.

به این قسمت موزه که میرسیدی همیشه صدای شیرها و ببرهای موزه رو میشنیدی. اما صدایی نبود. به سمت قفس شیرها و ببرها رفتم. پس کجان!!! از یه آقایی که ایستاده بود و نگهبان اونجا بود پرسیدم: آقا قبلا شیر و ببر و پلنگ هم داشتین. الان کجان؟؟
با اعتماد به نفس و بلند گفت: همشون رفتن باغ وحش.
خدای من! باغ وحش! نه خواهش میکنم این حرفو نزن. یعنی الان دیگه !!!! دلم میخواست بهش بگم اونا هم جزو همون حیوونایی بودن که با اسلحه به طرفشون نشانه گرفتین و بعد یه گلوله زدین وسط سرشون.
بگذریم. اما الان چی تو قفسا بود. 3 تا عزال زیبا. 4 تا میمون. و چندتا طاووس.
خوب خوبه حد اقل اینا هستن. اما چرا این غزالهای زیبا اینقدر زشت به نظر میرسن. چرا هیچ جذابیتی ندارن. اوه خدای من! فهمیدم. نه سبزه ای، نه درختی ، نه آسمونی.


میمونها هم همینطور. چه صحنه بدی بود.

طاووسها چطور؟ اما چرا این حیوونا همشون اینقدر بی رمق هستن.
وای چه بوی بدی میاد؟ این جوب آب کثیف و پر آشغال دیگه چیه جلوی قفس اینا. ببینم یعنی کسی نیست بیاد یکم به اینا برسه. لا اقل یه درخت بکارید. یکم بذر چمن که دیگه میتونید بپاشید. چقدر دلم سوخت . سردرد عجیبی گرفتم. خب محوطه به این بزرگی که خدارو شکر کلی هم دارو درخت داره. نمیتونن یه جای بهتر برای این بیچاره ها درست کنن. ولش کن. بهتره بریم داخل من اینا رو نبینم.
رفتیم داخل موزه. وای چه ماهی بزرگیه. چقدر خوشگله. یه عالمه ماهی کوچولوی بیچاره به عنوان خوراک هم توی آکواریوم که منتظر خورده شدن بودن همراه این ماهی بزرگ شنا میکردن. اما چه بد. این بیچاره با این جثه چطوری مبچرخه تو این آکواریوم کوچیک.
a href="http://031.img98.net/out.php/i333104_P1020566.JPG" target="_blank">


البته از این ماهیها زیاد بودن. خوب منکر اینم نمیشم که بعضیاشونم جای خوبی دارن.
اما جلوتر که رفتم دوباره سردردم بیشتر شد. یه عالمه لاک پشت ، سمندر، مارمولکهای بزرگ ، مارها همه اینا محکومن تا توی اون اتاقهای شیشه ای کوچیکشون تکون نخورن، هوا نخورن، آفتاب نبینن تا بمیرن.

رفتم به طرف دیوار شیشه ای و حیاط زیبا که آدم سرزنده میشه. خیلی جالبه . کلا محو شدم. دارم واسه همشون غش میکنم. چقدر همه اینجا شادن. اما چرا این غازهای سیاه بزرگ خوشگل پاهاشونو گرفتن بالا!!؟ یکمی دقیق تر نگاه کردم. قوها هم همینطور!!!
متوجه شدم! چونکه عمق این دریاچه مصنوعی خیلی کمه و پاهاشون میخوره به زمین و دردشون میگیره.

اما بازم خوشحالن. لااقل اینجا درخت هست، آفتاب هست، آب هست.
وای خدای من یه طاووس سفید. دمشو باز کرده چه منظره زیبایی.
حتما خیلی خوشحاله. خوش به حالش. طاووسایی که بیرون بودن مثل مرده های متحرک بودن. چه شانسی آورده.
میدونین لا اقل این داستان یه چیزهای مثبتی هم داره. مثل ای رزیلای زیبا که داره حمام میکنه
یا این کاکادو و کاسکو که معلومه خیلی شادن
و این طوطیها و پرندگان کوچیک و بزرگ دیگه که از زندگی تو این طبیعت مصنوعی راضی هستن.



نمیدونم چی بگم. ای کاش یکی بود به این چیزا توجه میکرد. بابا این بیچاره ها چیز کم یا کوچیکی نیستن. اینا چشمشون به آدمهاست. حالا که آوردیمشون و داریم تو قفس نگه میداریم چرا پس مثل یه ابزار یا یه وسیله بی مصرف باهاشون برخورد میکنیم. شاید شما هم برنامه باغ وحش آلمان از شبکه zdf رو دیده باشید. اگه برنامه رو دیدید پس مطمئن باشید وقتی حیوانات رو در ایران می بینید میگید : آخه بیچاره ها چرا ایران به دنیا اومدین.

بله از این قبیل صحنه های ناراحت کننده و حتی تکان دهنده تر هم توی باغ وحش ارم هست.در واقع این ها این کار ها رو برای درآمد زایی انجام میدن نه صرفا به خاطر ادامه ی نسل حیوونا...متاسفم...

کاش یک صدم پولی که از این کوچولوهای مهربون در میاوردن خرج خودشون میکردن ولی متاسفم که فقط بعنوان یه کالا ازشون استفاده میکنن و انگار نه انگار که اینا جون دارن و محبت و عشق سرشون میشه

متاسفانه این وضعیت از چندسال پیش همین بوده است و بهتر هم نمی شود و جای شکایت و ... هم ندارد. در این حیوانات گونه های وارداتی هم هستند (نام تاپیک). خانم خورشید اگر میشه طراحی هاتون را هم قرار بدین.

آدم از دیدن و شنیدن این چیزها عصبی میشه. شاید اینجا جاش نباشه اما می خواستم بگم که توی بازار پرنده فروشها توی بندرعباس تعداد زیادی جوجه بلبل رو تو یک فقس کوچک میفروشند به نظر شما چطوری میشه به اونها کمک کرد؟ اگه همه رو بخرم کار درستیه؟ فروشنده ها روستاییهایی هستند که جوجه رو از توی لانه بر می دارند و خدا میدونه توی این عملیات تا رسوندن این جوجه ها به بازار چند تاشون از بین میرن!

اگه من بودم همشو میخریدم. بعد که بزرگ شدن همشو آزاد میکردم.

اما زيستگاه خيلياشون ايران نيست.

از همه این جاها بدتر پارک پردیسانه واقعا وضعیت حیوونا تو پارکی که نام حامی محیط زیست رو هم یدک میکشه ناراحت کننده است من که واقعا گریه ام رفت روزی که رفتم اونجا

پارک ارم فقط تنها چیزی که آدم ازش به یادگار میبره غم و افسردگی دیگه هیچی . بیچاره این حیوونای مظلوم که باید زندگی توی اون قفس ها و آکواریومای کوچیکو تحمل کنن